بررسی بازی Alone in the Dark

مثل هر بازی کلاسیک دیگری که یک بازنگری نوین دریافت می‌کند، Alone in the Dark هم قبل از همه با یک سیستم کنترلی جدید عرضه شده است. مثل رزیدنت اویل 2 و 3 یا حتی 4 ریمیک، بازنگری Alone in the Dark دیگر از دوربین ثابت یا حتی تانک کنترل پشتیبانی نمی‌کند و زاویه دوربین سوم شخص روی شانه را جایگزین آن کرده است. دشواری کار خیلی از عناوین ترسناک بقای قدیمی، دیگر اینجا آن‌قدر احساس نمی‌شود و از اولین مواجهه با یکی از هیولاهای بازی می‌توانید متوجهش شوید. فراتر از این‌ها اما Alone in the Dark تفاوت‌های بنیادی با بازی اول خودش دارد.

من با انتظار یک ریمیک یا بازنگری 1:1 سراغ این بازی نرفتم و با این حال چندان از چیزی که تجربه کردم شگفت‌زده نشدم. به نظر من، Alone in the Dark جدید بازی خوش‌ساخت و آبروداری است. حداقل برخلاف آخرین بازی این مجموعه یا Illumination که میانگین نمرات ۱۹ از ۱۰۰ را در متاکریتیک گرفته بود، این بازی به هویت اصلی این مجموعه نزدیکتر از همیشه می‌شود. حتی می‌توان گفت که این بازی ورود خوبی به نسل هشتم کنسول‌ها برای این مجموعه محسوب می‌شود، اما کاری بزرگ یا انقلابی؟ اصلا.

اما اگر از بحث اکشن صرف هم خارج شویم و بازی را صرفا از نظر یک عنوان ترسناک بقا بررسی کنیم، Alone in the Dark نه تنها یک عنوان بقا نیست، بلکه حتی ترسناک هم نیست. بازی پشت سر هم به شما گلوله می‌دهد، طوری که انگار وظیفه شما راه رفتن و شلیک کردن است. این مسئله برای کسانی که نسخه کلاسیک را حتی چند ساعت هم تجربه کرده باشند، می‌تواند عجیب و آزاردهنده باشد. فرای این اتفاق، Alone in the Dark پر از ترس‌های سطحی و جامپ اسکیرهای نخ‌نمایی است که حتی با در نظر گرفتن ترس لاوکرفتی، آن‌قدر قرار نیست شما را بترسانند.

جایی که سازنده‌ها کمی حرف جدی‌تری برای گفتن دارند، در زمینه طراحی پازل‌هاست. از پازل‌های محیطی گرفته تا آن‌هایی که باید برای حل کردنش دنبال آیتم و نکات مخفی در دفترچه‌ها بگردید. از آنجایی که Alone in the Dark اصلی به همان اندازه که ترسناک بقا بود، یک عنوان ماجرایی یا ادونچر هم محسوب می‌شد، بازی جدید قطعا در خلق دوباره این اتمسفر موفق بوده است. از پازل‌های مختلف تا طراحی تو در توی محیط که انصافا خوب از آب در آمده و آن حال و هوای ترس‌های لاوکرفتی را القا می‌کند.

مسئله اینجاست که با وجود تمام این‌ها، این پکیج انگار که در کنار هم نمی‌تواند به بهترین شکل ممکن کار کند. بازی در هر بخشی که خوب یا حتی عالی است، در بخش بعدی می‌تواند ناامیدکننده یا ضعیف باشد. مثل رابطه سکانس‌های اکشن با ادونچر و البته حس ترسی که به ندرت می‌توانید آن را پیدا کنید. علاوه بر این، به عنوان یک بازی نسل هشتمی که قیمت ۶۰ دلاری دارد، به نظرم Alone in the Dark ارزش تمام زمان اضافه‌ای که با وجود تاخیر شش ماهه‌اش برای آن صرف شد را ندارد و یک بازی صرفا متوسط است که حرف جدیدی برای گفتن ندارد.

خلاصه بگم که …

Alone in the Dark جدید اثری قابل احترام، اما به شدت معمولی است که بیشتر از ترس و بقا یا حتی اکشن، در بحث ادونچر و حل پازل حرفی برای گفتن دارد.

می‌خرمش

اگر طرفدار سینه‌چاک Alone in the Dark هستید، شاید تجربه بازی جدید فرنچایزی که پدر سبک ترسناک بقاست برایتان جالب باشد. در غیر این صورت، با توجه به محتوای کم، ارزش تکرار متوسط و قیمت ۶۰ دلاری، حداقل برای یک تخفیف پنجاه درصدی صبر کنید.

نمی‌خرمش

اگر طرفدار هاردکور سبک ترسناک هستید و از همه بازی‌های جدید به جز ریمیک‌های رزیدنت اویل ۲ و ۴ ناامید شده‌اید، به خودتان لطف کنید و دور Alone in the Dark را هم خط بکشید!