عیدی‌ام را ۶ ماه دیگر به مردم می‌دهم

مرتضی رضایی: مهربان است و آدمی افتاده. به قول بچه‌های پایین شهر خاکی خاکی. مدال نقره المپیک را دارد اما این راضی‌اش نمی‌کند. می‌داند که مردم کشورش از او چه می‌خواهند. می‌داند که باید آن کار سخت را سال آینده یا ۴ سال بعدش در المپیک انجام بدهد و اصلاً برای این کار مصمم است: «هدفی غیر از این ندارم. فقط تلاش می‌کنم، تلاش و تلاش. قول می‌دهم به مردم! سربلندتان می‌کنم.»
به بهانه عید نوروز با قهرمان وزنه‌برداری ایران تماس گرفتیم. کسی که آمده پا جای پای حسین رضازاده، بهداد سلیمی و سجاد انوشیروانی بگذارد. کسی که رؤیاهای زیادی در سر دارد و آرزوهایش به همین جا ختم نمی‌شود: «قطعاً هر کسی می‌تواند هر آرزویی داشته باشد اما من بیشتر می‌خواهم؛ می‌خواهم روزی از تالاخادزه عبور کنم و بشوم علی داوودی؛ پسر ایران و جهان.»

او در خصوص شرایط خودش می‌گوید: «سفت و سخت دارم تمرین می‌کنم. زمان زیادی تا رقابت‌های المپیک باقی نمانده است. در اردو همه چیز خوب و فراهم است و همه سعی و تلاشم را می‌کنم تا به بالاترین حد آمادگی خودم برسم تا بتوانم با بهترین فرم بدنی روی تخته مسابقات آتی بروم.»

داوودی در پاسخ به اینکه دسته ۱۰۹+ دارد دوباره به روزهای اوج خودش در ایران برمی‌گردد، گفت:«ماشاء‌الله آیت شریفی و علیرضا یوسفی عالی هستند و در بهترین فرم خودشان قرار دارند. سه تایی تمرین کردن انگیزه خوبی به ما می‌دهد، مفید است و باعث پیشرفت تک تک ما می‌شود. شک نکنید که در بلندمدت روی رکورد همه ما تأثیر دارد و این در آینده مشخص می‌شود.»

اما المپیک. رویدادی که داوودی یک بار طعم نقره‌ای مدالش را چشیده است: «من در المپیک قبل موفق شدم مدال بگیرم اما هیچ وقت توی زندگی‌ام اینقدر تشنه و باانگیزه نبوده‌ام.امیدوارم تلاش‌هایی که دارم می‌کنم در نهایت به حضور در المپیک و کسب دومین مدالم منجر شود. تقریباً ۶ ماه به المپیک مانده است و شبانه‌روز باید تلاش کنم تا بهترین اتفاق را رقم بزنم. هرگز در باد مدال قبلی نخوابیده‌ام. من هر چیزی را که باید، انجام می‌دهم تا این اتفاق بیفتد. انگیزه الان من را شاید فقط یک نوجوان داشته باشد. شده‌ام مثل زمانی که در اردوی نوجوانان بودم و دنبال مدال. هیچ وقت اینقدر باانگیزه نبوده‌ام و می‌خواهم تمام تلاشم را بکنم تا روی سکوی المپیک قرار بگیرم. در زمانی از لحاظ روحی اذیت‌های زیادی شدم اما آن بحران را کنار گذاشتم و خدا را شکر وارد حاشیه نشدم. باز هم می‌گویم امیدوارم آخر همه این سختی‌ها کسب دومین مدال المپیک باشد و همه آن انتظاری که از من دارند را به چشم ببینند.»

داوودی در خصوص اینکه عیدی به مردم ایران چه چیزی می‌دهد هم حرف زد و گفت: «امسال عید نوروز برای من اواخر تابستان است! عیدی را به مردم ان‌شاءالله همان موقع خواهم داد.»
از نایب قهرمان المپیک توکیو سؤال پرسیدیم که مردم انتظارات زیادی از تو دارند. آنها می‌خواهند که دوباره عنوان قوی‌ترین مرد جهان به ایران برگردد و این کار تو را سخت خواهد کرد که داوودی این واکنش را نشان داد: «مردم عزیز کشورم همیشه دعاگوی ورزشکاران بوده‌اند. قطعاً دعای خیر آنها حامی همه ورزشکاران است. تالاخادزه یک استثنا است و این را همه می‌دانند اما خب او هم روزی آمد و رکورد حاج حسین رضازاده را شکست. من نگاهم به آینده است. فعلاً می‌خواهم فقط به مسابقات تایلند و المپیک پیش رو فکر کنم. قطعاً هر کسی دوست دارد روزی رکورد بزند و من هم از این قاعده مستثنی نیستم. می‌جنگم و می‌جنگم و مردم هم دعا کنند تا بهترین اتفاق‌ها را رقم بزنم.»

از داوودی خواستیم تا کمی از دوران کودکی خودش برای ما خاطره تعریف کند که او گفت: «که ۱۱ ساله بودم جثه کوچکی داشتم، اما خب از همان زمان هر کسی من را می‌دید می‌گفت که در آینده وزنه‌بردار سنگین‌وزن می‌شود. تا ۱۴ سالگی تمرین می‌کردم و در ۱۵ سالگی بود که توانستم در رده سنی نوجوانان روی سکو بروم و قهرمان شوم.۱۷ ساله بودم که اولین طلایم را گرفتم و جالب است که اصلاً در آن مسابقات استرسی نداشتم. در طول همه این سال‌ها مشکلات جالبی داشتم. مثل اینکه باید لباس ۵ ایکس لارج بپوشم. یا آن زمان که ماشین نداشتم باید کرایه سه نفر را در تاکسی حساب می‌کردم. همچنین مترو سوار شدن هم برایم مشکلاتی داشت. مردم همه با تعجب من را نگاه می‌کردند. در کل برای خودم خیلی جالب بود.»

۲۵۱ ۲۵۱