نقد فیلم Duchess | رجوعی به آثار گنگستری سینمای بریتانیا

با فیلم Duchess می‌توان خیلی زود ارتباط برقرار کرد و آن را دوست داشت؛ خصوصاً اگر طرفدار فیلم‌های گنگستری بریتانیایی یا فیلم‌های اکشن دهه ۷۰ میلادی باشید. شارلوت کرک مطمئناً از این اثر به عنوان سکوی پرتابی برای رشد خود بهره برده است؛ او که به عنوان بازیگر اصلی در صحنه حاضر شده، نویسنده‌ی دوم و تهیه‌کننده فیلم نیز هست.

فیلم درباره‌ی شخصیتی‌ست که نام اثر هم به آن اشاره دارد: دوشس؛ یک دزد کوچک که دیداری تصادفی در کلاب شبانه او را به سمت چیزهای بزرگ‌تر می‌برد. داستانی که در پی آن می‌آید خیلی سخت از قالب فیلم‌های مجرمانه خارج می‌شود و می‌توان حدس زد که چه اتفاقاتی رخ خواهد داد. با این حال، با تشکر از بازیگران جذاب و وایب منحصر به فرد، فیلم Duchess همان چیزی را به بیننده می‌دهد که نیاز دارد! این فیلم، یک سرگرمی عالی برای خوردن پاپ‌کرن و گذراندن اوقات فراغت در پایان شب است. در ادامه با ویجیاتو همراه باشید تا نگاهی به این فیلم داشته باشیم.

دوشس شارلوت کرک را به یک قهرمان اکشن تبدیل می کند

زمانی که نام یک شخصیت به عنوان نام فیلم هم استفاده می‌شود، باید انتظار داستانی داشت که تماماً بر روی او تمرکز می‌کند. دوشس، لقبی‌ست که به اسکارلت موناگهن داده شده؛ شخصیت اصلی داستان که توسط شارلوت کرک به بهترین شکل بر روی پرده سینما تجسم یافته است. او در تمامی سکانس‌هایی که حضور دارد تمام توجهات را به خود جلب می‌کند. از آنجایی که کرک در ساخت این فیلم نقش‌های زیادی داشته است، جای تعجبی هم ندارد. کارگردان فیلم یعنی نیل مارشال، به او کمک کرده تا از پتانسیل موجود در قابلیت‌هایش نهایت استفاده را ببرد. داستان تماماً از نگاه شخصیت دوشس روایت می‌شود؛ او به عنوان راوی اطلاعات کافی را به بیننده می‌دهد و در همان حال شخصیتی‌ست که شاهد تبدیل شدنش از یک خلاف‌کار جزئی به ماشین کشتار هستیم!

می‌توان فیلم Duchess را با فیلم Haywire که در سال ۲۰۱۱ منتشر شد هم تطبیق داد. هر دوی آن‌ها پیرامون شخصیت‌های قوی زنی ساخته شده‌اند که پس از مورد خیانت واقع شدن سعی در انتقام‌جویی دارند و هر دوی فیلم‌ها تأکید زیادی بر سرسخت بودن قهرمان خود دارند. با این وجود، در حالی که ملوری کین در آن فیلم سودربرگ یک قاتل حرفه‌ای بود، دوشس انسانی نسبتاً عادی‌ است. مهارت‌های مبارزه و بوکسینگ قهرمان فیلم صرفاً به جلسات بوکس در باشگاه عمه نلی ختم می‌شود؛ این فیلم بطور کلی وقت زیادی بر روی آماده‌سازی شخصیتش نمی‌گذارد و بیشتر بر روی انگیزه و هدف او تمرکز می‌کند؛ دوشس دقیقاً می‌داند که قرار است چکار بکند.

همانند شخصیتی که بازی می‌کند، خود کرک هم به خوبی در کارش متعهد است؛ از حضور باحال و مطمئن‌اش گرفته که هر بیننده‌ای را می‌تواند به او جذب کند تا چند صحنه مختصری که احساسات این شخصیت بروز می‌کند. یکی از وظایفی که این بازیگر به خوبی انجام داده، به نمایش کشیدن رمنس اسکارلت و راب است؛ این مورد از اهمیت زیادی برخوردار می‌باشد، چرا که انگیزه‌ی تمامی دعواها و تیراندازی‌هایی که جلوتر می‌آید، به آن وابسته است. شاید نمایش کرک به خوبی دنیل کریگ در فیلم Layer Cake نباشد یا تحولاتی را همانند مارتین کامپستون از سر نگذراند، اما حتی یک ثانیه هم توانایی ارتباط خود با بیننده را از دست نمی‌دهد و می‌توان مطمئن بود که دوشس به راحتی قابل ارتباط گرفتن با مخاطب این ژانر است.

بازیگران دوشس همان چیزی است که فیلم را سرگرم کننده می کند

فیلم‌های اکشن ماجرایی که شخصیت اصلی آن‌ها زن باشد کم نیستند، بدین ترتیب فیلم Duchess برای این که تمایز پیدا کند به چیزی بیشتر از عملکرد مثبت کرک نیاز دارد. باید گفت که دیگر بازیگران فیلم از نکات جذاب این اثر هستند؛ هرچند که نمی‌توان آن‌ها را ستاره‌های معروفی پنداشت، اما مشخصاً هنرپیشگانی هستند که ارزش شناخته شدن دارند. کالم منی که در فیلم Layer Cake به عنوان شخصیت جین حضور پیدا کرده بود، در اینجا هم حضور دارد؛ نقش مختصر او به عنوان پدر دوشس، یعنی فرنک موناگهن دیوانه، از آنجایی حائز اهمیت است که پیش‌زمینه مناسب برای شخصیت اصلی را فراهم می‌کند؛ او که سابقه زندان در کارنامه خود دارد و مسئولیتی در قبال زندگی بر باد رفته دخترش قبول نمی‌کند، گواهی می‌دهد که اسکارلت زندگی بداقبالانه‌ای را از سر گذرانده است.

این فیلم بازگشت خوشایندی برای فیلیپ وینچستر نیز می‌باشد. با این حال، مشکل نه در توانایی بازی او، بلکه عدم توانایی فیلم‌نامه در فراهم کردن یک بستر مناسب برای رابطه راب و اسکارلت است. حتی دقایقی از آشنایی این دو نمی‌گذرد که شروع به لاس زدن می‌کنند و مونتاژ نامناسب باعث شده که قطعاتی مهم از رشد رابطه‌شان نادیده گرفته بشود.

خیلی زود اسکارلت، راب را عشق زندگی‌اش می‌نامد اما محتوا و پس زمینه کافی وجود ندارد که آن را باورپذیر کرده باشد. به‌نظر می‌رسد زیاد کردن محتوای اکشن کار باعث شده که این قسمت‌ها کم‌رنگ بشوند. هر چند، وینچستر به خوبی توانسته وضعیت شخصیت راب را نمایش بدهد؛ او که سال‌ها قبل عضو نیروی دریایی بوده اکنون رو به دزدی الماس آورده. نتیجه‌ی کار شخصیتی جذاب است که بینندگان هم می‌توانند با او ارتباط برقرار کنند و می‌توانند درک کنند که با وجود خلاف‌کار بودن راب انسانی خوش‌قلب است. درخشش وینچستر در سکانس‌های اکشن به اوج خود می‌رسد و انگار که سابقه‌ی او در فیلم‌های اکشن به کمکش آمده تا نمایشی قهرمانانه را شاهد باشیم.

بزرگترین سوپرایز در بازی بازیگران را می‌توان به کالین اگلزفیلد نسبت داد، کسی که دوست قدیمی راب و همکارش یعنی تام است. این بازیگر در نقشی متفاوت از کارهای قبلی خود ظاهر شده؛ عادت داشتیم که اگزلفیلد را در نقش پسرهای خوب و بی‌آزار ببینیم. شخصیت تام خیلی سخت قابل ارتباط است و خیلی زود می‌توان از او بیزار شد! بطور کلی تمامی شخصیت‌هایی که پیرامون اسکارلت می‌بینیم به سختی از کلیشه‌ها و قالب‌های موجود در این سبک خارج می‌شوند ولی سطح هنرپیشگی تا حد قابل رضایتی بالاست و سبب خاص شدن این شخصیت‌ها می‌شود.

فیلم Duchess اکشن کافی را برای حفظ علاقه بیننده ارائه می‌دهد!

فیلم Duchess همانطور که گفته شد آنقدرها به عمق شخصیت‌ها نمی‌پردازد، مهمترین دلیل آن را می‌توان پرداختن به سکانس‌های اکشنی دانست که طرفداران انتظارش را می‌کشند. مارشال با اسفاده از روش مونتاژش، سریعاً پرونده‌ی رابطه‌ی اسکارلت و راب را در وسط شکل‌گیری‌اش می‌بندد. همچنین، کارگردان تصادفی که منجر به تحریک داچس به گرفتن انتقام می‌شود را سرعت می‌بخشد. شاید تنها جاهایی که سرعت کار آرام‌ می‌شود مربوط به صحبت‌های شخصیت‌ها در میانه‌ی کارشان برای مبارزات بعدی‌ست. با وجود اینکه زمان فیلم چیزی حدود دو ساعت است، اما کوتاه‌تر به‌نظر می‌رسد.

کارگردانی مارشال بیشتر به نشان دادن بی‌پروایی موجود در ژانر گنگستری مایل است و زیبایی‌شناسی تماتیک فیلم یک‌جور لحن دهه ۷۰ میلادی در خود دارد. چنین رجوعی به همراه معرفی شخصیت‌ها با نشان دادن اسم‌شان بر روی اسکرین، موجب شده که فیلم Duchess یک اثر کلاسیک بنظر برسد نه فیلمی برای سال ۲۰۲۴. سبک خود کارگردان نیز به وضوح قابل رویت است؛ استفاده از یک صحنه پیش از نشان دادن کردیت‌، حس فیلم نوار می‌دهد، صحنه‌های خیابان‌ها پر از سایه‌های تاریک و ریگ‌دار است و ویژوال‌های جزایر قناری فوق‌العاده به‌نظر می‌رسد. همچنین اکشن کار آنقدرها خون‌آلود نیست و بجز یکی دو صحنه، کارگردان سعی کرده که آنقدرها خشونت به خرج ندهد.

فیلم Duchess خالصانه تمامی معیارهایی که فیلم‌های گنگستری نیاز دارند را به تصویر می‌کشد تا در دید طرفداران به محبوبیت برسد: شخصیت‌های سرسخت، سکانس‌های اکشن، دیالوگ‌های پر مغز و حاضر جوابی شجاعانه شخصیت‌ها. مارشال و کرک، در را برای ساختن یک ادامه با پایان بندی مناسب باز گذاشته‌اند. اگر به دنبال پیدا کردن مقداری فان هستید و دوست دارید که حال و هوای فیلم‌های قدیمی نوار و گنگستری را به شکلی جدید تجربه کنید یا اگر طرفدار کارهای گای ریچی و سبک او هستید، Duchess چیزهای زیادی برای ارائه به شما دارد. استایل خاص فیلم‌های گنگستری بریتانیایی به شکلی رضایت بخش برگشته است!