شفقنا زندگی- روزنامه نیویورک‌تایمز در یادداشتی تحت عنوان «متاسفم، اما آینده غذا این است» به قلم پیتر گرونوالد روزنامه‌نگار و نویسنده کتاب در حال انتشار «ما در حال خوردن زمین هستیم» به این موضوع پرداخته که با توجه به افزایش جمعیت جهان، غذای مورد نیاز این جمعیت قابل توجه چگونه تامین خواهد شد؟!
به گزارش سرویس ترجمه شفقنا از روزنامه نیویورک‌تایمز؛ در این مطلب که یکی از مقالات منتشرشده در ویژه‌نامه «در این سیاره سوزان چه چیزی باید بخوریم» نیویورک‌تایمز است که یک سری ایده‌های جسورانه برای تامین مواد غذایی مورد نیاز جهان مطرح کرده؛ می‌خوانیم:
«کشاورزی صنعتی» عبارتی است که تاکنون تا حد زیادی وجه منفی داشته و برای نشان دادن نوعی کشاورزی «بد» مورد استفاده قرار گرفته است. نوعی کشاورزی با استفاده از مواد شیمیایی سمی و مبتنی بر روش‌هایی چون محصولات تک‌محصولی و دامداری غیرانسانی که یادآور- یا منجر به- مرگ مزارع خانوادگی کوچک و انواع و اقسام تصاویر دیگری شده که مردم دوست ندارند با غذایشان مرتبط باشد. در حقیقت کشاورزی صنعتی و مزارع کارخانه‌ای همواره یک سیبل و هدف دائمی برای محیط‌بانان، مستندسازان، فعالان حقوق حیوانات، رهبران معنوی و البته سیاستمداران چپ از قبیل الکساندریا اوکاسیو کورتز و برنی سندرز بوده است.
[بدنامی کشاورزی صنعتی تاکنون چنان بوده که] حتی پادکستری مانند جو روگان نیز خواستار ممنوعیت این نوع کشاورزی شده و رابرت اف کندی جونیور نیز آن را به خاطر بیمار و چاق کردن ملت مورد سرزنش قرار داده است. سازمان ملل متحد هم در این میان ادعا کرده که این نوع کشاورزی سالانه ۳ تریلیون دلار به محیط زیست جهانی خسارت وارد می‌کند.
کشاورزی به طور کلی دارای معایب زیست محیطی واقعی بسیاری است. در حقیقت کشاورزی را می‌توان عامل اصلی آلودگی و کمبود آب، جنگل‌زدایی و از بین رفتن تنوع زیستی دانست. کشاورزی هم‌چنین یک‌چهارم گازهای گلخانه‌ای جهان را تولید می‌کند- که عامل اصلی گرمایش سیاره زمین است.
کشاورزی در واقع دارد زمین را می‌خورد. در حال حاضر حدود دوپنجم از زمین‌های سیاره زمین به کشاورزی اختصاص یافته و پیش‌بینی می‌شود که کشاورزان عامل اصلی پاکسازی جنگل‌ها- به خصوص جنگل‌های کالیفرنیا- تا سال ۲۰۵۰ باشد. یک فاجعه تمام‌عیار برای طبیعت و آب و هوا، به خصوص از این رو که دی‌اکسید کربن آزاد شده از روند تبدیل مناظر بکر به مزارع و مراتع در حال حاضر مخرب‌ترین وجه کشاورزی است و حتی در قیاس با متان حاصل از دامداری یا اکسید نیتروژن حاصل از کود نیز تأثیرات بدتری به جای می‌گذارد.
با این حال کشاورزی صنعتی به طور خاص یک جنبه مثبت واقعی نیز دارد: این نوع کشاورزی در مقادیر نسبتاً متوسطی از زمین، مقادیر زیادی غذا تولید می‌کند و این حیاتی‌ترین دستاورد کشاورزی در دهه‌های آینده خواهد بود. جهان تا سال ۲۰۵۰ به مقادیر زیادی غذا نیاز خواهد داشت- که می‌توان آن را حدود ۵۰ درصد کالری بیشتر برای تغذیه مناسب نزدیک به ۱۰ میلیارد جمعیت جهان در آن زمان تخمین زد. در واقع حقیقت ناخوشایند ماجرا این‌جاست که مزارع صنعتی بهترین امید برای تولید مواد غذایی مورد نیاز است، بدون این که باعث شود هر آن‌چه از گنجینه‌های طبیعی جهان باقی مانده، تبخیر شده و از بین برود.
متن کامل خبر را اینجا بخوانید
source