راهکار متفاوت یک عکاس پیشگام در استفاده از یک «آینده جادوگر» (sorcerer’s mirror) در قرن نوزدهم، شاید اولین سلفی آینه‌ای تاریخ باشد. اگرچه این روزها سلفی در آینه، شیوه‌ی مرسومی از ثبت خودانگاره در جهان است و به لطف گوشی‌های هوشمند ثبت آن‌ها بسیار ساده و در دسترس است، همیشه اینگونه نبود. کشف تازه‌ای نشان از آن دارد که قدیمی‌ترین سلفی در آینه، متعلق به «شارل نگر» (Charles Nègre) و مربوط به 178 سال پیش است!
به گزارش بوینگ‌بوینگ، این خودانگاره بی‌نظیر، 178 سال قبل توسط عکاس پیشگام فرانسوی، شارل نگر به ثبت رسیده است. او برای ثبت این عکس، از یک آینه جادوگر استفاده کرده است. آینه جادوگر به ابزاری گفته می‌شود که در اواسط قرن شانزدهم میلادی ابداع شد.
از این ابزار، که معمولا شامل یک صفحه‌ی صیقل‌خورده‌ی بزرگ (آینه محدب) و چند صفحه‌ی کوچک‌تر روی آن می‌شود برای تاباندن نور و دریافت تصویر از همه‌ی زوایای خانه در یک نقطه استفاده می‌شد. به همین خاطر به این آینه‌ی محدب متفاوت، آینه‌ی جادوگر نیز گفته می‌شود.
سالیان سال اما سلفی در آینه جادوگر شارل، از دیدگان تاریخ پنهان مانده بود. تا این‌که در یک حراجی آثار هنری در سوییس سر و کله‌اش پیدا شد. این عکس سلفی، در این حراجی توسط «پیتر» و «روث هرزوگ» خریداری شد که اکنون می‌توان آن‌ها را در میان کلکسیونرهای برتر عکاسی جهان قرار داد.
پیتر هرزوگ درباره این عکس می‌گوید: «دلایل مخفی ماندن این سند مهم تاریخی تا کنون را تنها می‌توان حدس زد. شاید به دلیل اهمیت بالای آن برای خود نگر، این عکس همیشه در مالکیت خانواده‌ی خودش باقی ماند.»
شارل نگر چگونه اولین سلفی در آینه تاریخ را ثبت کرد؟
در یک مطالعه منتشر شده در سال 2014، کارشناس عکاسی، «ـرودولف گشویند»، دقیقاً تأیید کرد که شارل نگر چگونه خودنگاره سه‌بعدی خود را با استفاده از «آینه جادوگر» خلق کرده است.
آینه جادوگر، یا آینه ساحره، یکی از فناوری‌های نظارتی مبتکرانه قرن نوزدهم بود. این آینه‌های محدب، که از قرن شانزدهم استفاده می‌شدند، به صاحبان خانه امکان می‌دادند که بدون نیاز به چرخاندن سر، تمام اتاق را از یک نقطه مشاهده کنند.
آینه نگر دارای یازده سطح بازتابنده بود: ده مدال کوچک که یک مدال بزرگ‌تر مرکزی را احاطه کرده بودند، و همگی در یک پایه مقعر غیرمعمول قرار داشتند. این آینه جادویی معمولاً بر روی دیوار جلویی یک اتاق مستطیل شکل، مقابل یک پارچه سفید، نصب می‌شد.
نگر در کنار آینه‌ای که مقابل پارچه سفید قرار داشت، ژست می‌گرفت. سپس، دوربین را بر روی شانه خود تنظیم کرده و از انعکاس خود عکس می‌گرفت. نتیجه، یک داگرئوتیپ شگفت‌انگیز بود که چهره او را یازده بار از طریق سطوح تحریف‌کننده آینه تکثیر می‌کرد.
این پرتره، با عنوان «شارل نگر در آینه جادوگران»، در موزه هنر بازل در سوئیس به نمایش گذاشته شد. برگزارکنندگان نمایشگاه این اثر را «صحنه‌سازی عکاس توسط خودِ عکاس» در قرن نوزدهم توصیف کردند.
پل ملنتین و اولگا اسادتشی، مسئولین موزه هنر بازل، می‌نویسند:
نگر، همچون روح اوراکل دلفی، می‌پرسد: ‘من کیستم؟’ داگرئوتیپ او پاسخی به این پرسش ارائه می‌دهد.
«ذات انسان دارای وجوه متعددی است. بنابراین، شناخت یا درک کامل خود ممکن نیست. این تصویر کاملاً منحصربه‌فرد، همانند هیچ تصویر دیگری در جهان نیست. در چند‌بعدی بودنش، شاید معنا‌دارترین اثر در مجموعه ما باشد.»
شارل نگر (1820–1880) یک عکاس و نقاش فرانسوی بود که نقش مهمی در ارتقای عکاسی به سطح یک هنر ایفا کرد. او ابتدا به‌عنوان نقاش آموزش دید اما در دهه 1840 به عکاسی روی آورد و از فرایند کالوتایپ برای ثبت صحنه‌های خیابانی پاریس و شگفتی‌های معماری استفاده کرد. مجموعه عکس‌های معروف او، «رفتگران دودکش‌ها» (1851)، کارگران پاریسی را با واقع‌گرایی چشمگیری به تصویر کشیده است.
source
کلاس یوس