طرفداری | پائولو روسی (Paolo Rossi) زاده ۲۳ سپتامبر ۱۹۵۶ در شهر پراتوی ایتالیا است. او در پست مهاجم نوک بازی می‌کرد. فوتبال، بزرگترین سرگرمی پائولو و برادرش، روسانو بود و این دو در باغ زیتون شهرشان به این ورزش می‌پرداختند. روسی فوتبال را در باشگاه‌های آماتوری به نام‌های سانتا لوسیا، آمبروسیانا و کاتولیکا ویرتوس شروع کرد و در سال ۱۹۷۲، عضوی از تیم‌های پایه یوونتوس شد. او به سرعت خود را به تیم بزرگسالان یوونتوس رساند و در سال ۱۹۷۳، عضوی از این باشگاه شد. او با وجود مخالفت شدید خانواده‌اش راهی بیانکونری شد؛ خانواده روسی به دلیل تجربه ناموفق روسانو، دیگر فرزندشان، دوست نداشتند که پائولو پیراهن یوونتوس را بپوشد. مصدومیت‌های متعدد روسی که شامل سه عمل جراحی می‌شد، فرصت بازی برای تیمش را بسیار محدود کرد. نخستین بازی روسی با پیراهن یوونتوس در دیدار با چزنا در جام حذفی فصل ۷۴-۱۹۷۳ ایتالیا به ثبت رسید. در فصل بعدی بود که این مهاجم اهل پراتو، در دو دیدار یوونتوس برابر تیم‌های شهر میلان بازی کرد و به سه بازی در تیم بزرگسالان یوونتوس، طی دو فصل، رسید. او در سال ۱۹۷۵، به منظور کسب تجربه بیشتر، با قراردادی قرضی راهی کومو شد و در شش بازی این باشگاه به میدان رفت.
نقطه عطف کارنامه ورزشی روسی، قرارداد او با باشگاه ویچنزا در سال ۱۹۶۰ بود. جیوان باتیستا فابری، شناخت خوبی از سبک فوتبال روسی داشت و او را از میانه میدان به خط تهاجمی آورد تا این بازیکن ۱۷۴ سانتی‌متری، خیلی زود خودش را به ترکیب اصلی ویچنزا تحمیل کند. او با ثبت ۲۱ گل، آقای گل سری‌ب ایتالیا در این فصل شد و عامل اصلی صعود ویچنزا به سری‌آ بود. آمار کلی روسی در فصل ۷۷-۱۹۷۶، ۴۲ بازی و ۲۳ گل بود. نخستین بازی روسی در سری‌آ، دیدار ویچنزا و هلاس ورونا در هفته نخست این مسابقات بود. او در هفته چهارم و دیدار برابر میلان، گلزنی‌هایش را شروع کرد و در ادامه فصل، یک‌هت‌تریک برابر لاتزیو، بریس برابر آتالانتا، فیورنتینا، رم، بولونیا و پروجا و گلزنی برابر تیم سابقش، یوونتوس را تجربه کرد. آقای گل سابق سری‌ب، این بار با ثبت ۲۴ گل، آقای گل بالاترین سطح فوتبال ایتالیا شد. نایب قهرمانی ویچنزا، نتیجه درخشش روسی به همراه دیگر بازیکنان این باشگاه بود. او یک فصل دیگر در باشگاه ویچنزا حضور داشت و به آمار ۳۶ بازی، ۱۴ گل و یک پاس گل دست یافت. سقوط تلخ ویچنزا در پایان این فصل، به منزله خاموشی ستاره‌های اقبال این باشگاه بود که حتی گل‌های روسی نیز نجات‌گر آن نشد.
روسی پس از سقوط ویچنزا، تصمیم گرفت تا با یک انتقال قرضی راهی پروجا شود و هم‌چنان در بالاترین سطح فوتبال کشورش بازی کند. او در پروجا نیز روزهای خوبی را سپری کرد و برابر تیم‌های اودینزه، رم، آولینو و اینتر بریس کرد. روسی که در این فصل آمار ۳۶ بازی، ۱۴ گل و یک پاس گل را به ثبت رسانده بود، پس از پایان فصل درگیر رسوایی توتونرو شد که مربوط به فسادهایی درباره شرط‌بندی بازیکنان فوتبال بود. او به مدت سه سال از هرگونه فعالیت‌های ورزشی محروم شد و در بهترین فرم فوتبالی خود، حضور در مسابقات مهمی را از دست داد. پروجا بدون ستاره خود در خط حمله، به سری‌ب سقوط کرد تا قرارداد قرضی دو ساله روسی نیز به پایان خود برسد. پس از کاهش محرومیت این بازیکن، یوونتوس وارد عمل شد و بازیکن سابق رده‌های پایه خود را خریداری کرد. دوران دوری از فوتبال برای روسی، به سختی سپری شد زیرا او مجبور بود از خانه به تماشای مسابقات حساس فوتبال ایتالیا بنشیند و با نگاه‌های پر از سرزنش فوتبالی‌ها مواجه شود. او در یکی از تفریحات خود که با بازی «بینگو» سپری می‌شد، درگیر وقایعی مرتبط با شرط‌بندی شد که توسط افراد دیگری رهبری می‌شد. روسی که هواداران فوتبال کشورش را به «بازی نکردن برای تیم ملی ایتالیا» تهدید کرده بود، توسط مدیران یوونتوس و تیم ملی ایتالیا، حمایت شد تا این دوره سخت را سپری کند. در روزهای پایانی محرومیت بود که روسی برای آمادگی بیشتر، در یک مسابقه برای تیم آمریکایی بوفالو استالینز در فوتسال به میدان رفت.
پایان محرومیت روسی باعث شد تا او در هفته ۲۸ فصل ۸۲-۱۹۸۱، به دنیای فوتبال بازگردد و در بازی برابر اودینزه، پیراهن یوونتوس را بپوشد. او در همین بازی گلزنی کرد تا نشان دهد راه دروازه حریف را گم نکرده است. سه بازی و یک گل در این فصل برای روسی به ثبت رسید که با قهرمانی یوونتوس در سری‌آ به پایان رسید. او در فصل بعدی خود، یکی از مهم‌ترین بازیکنان یووه در راه صعود به فینال جام باشگاه‌های اروپا بود و در این راه، یک گل در مرحله نخست به هویدوره، دو گل در مرحله دوم برابر استاندارد لیژ، یک گل در یک‌چهارم نهایی برابر استون ویلا و یک گل در نیمه نهایی برابر ویدز لودز به ثمر رساند. در نهایت، این جام با نایب قهرمانی یوونتوس همراه بود. ۴۲ بازی، ۱۷ گل و هفت پاس گل، آمار کلی روسی در این فصل بود. فصل ۸۴-۱۹۸۳ روسی در یووه با قهرمانی این باشگاه در جام برندگان اروپا همراه بود. روسی در این جام، موفق به ثبت یک گل و چهار پاس گل در مرحله نخست برابر لخیا المپیای لهستان، یک پاس گل در مرحله یک‌هشتم نهایی برابر پاری سن ژرمن و دو گل در دو بازی رفت و برگشت نیمه نهایی برابر منچستر یونایتد شد تا یکی از بازیکنان موثر یوونتوس در این قهرمانی اروپایی باشد. او در راه قهرمانی سری‌آ نیز موفق به ثبت ۱۳ گل در ترکیب تیمش شده بود. آمار کلی روسی در این فصل، ۴۶ بازی، ۱۶ گل و ۱۳ پاس گل بود.
فصل ۸۵-۱۹۸۴ روسی با قهرمانی اروپایی دیگری همراه بود. این بازیکن در این فصل، قهرمانی در جام باشگاه‌های اروپا را به کلکسیون افتخاراتش اضافه کرد و در این راه به سه گل و دو پاس گل در مرحله نخست برابر ایلوس، یک گل و یک پاس گل در مرحله یک‌هشتم نهایی برابر گرسهاپرز و یک گل در مرحله یک‌چهارم نهایی برابر اسپارتا پراگ رسید. او در دیدار فینال برابر لیورپول که منجر به قهرمانی تیمش شد، ۸۹ دقیقه بازی کرد. ۴۳ بازی، ۱۰ گل و شش پاس گل در این فصل برای روسی به ثبت رسید. او در این فصل، رابطه خوبی با هواداران تیمش نداشت و اغلب، نخستین انتخاب سرمربی برای تعویض‌شدن بود. این مسائل به همراه اختلافات مالی روسی با یوونتوس، زمینه‌ساز جدایی‌اش از این باشگاه در سال ۱۹۸۵ شد. او یوونتوس را با افتخاراتی مثل دو قهرمانی سری‌آ و یک قهرمانی جام برندگان اروپا، جام باشگاه‌های اروپا، سوپرجام اروپا و جام حذفی ایتالیا، ترک کرد. چالش بعدی این بازیکن در دوران فوتبالش، حضور در باشگاه میلان بود که در سال ۱۹۸۵ محقق شد. هشت هفته نخست سری‌آ با مصدومیت روسی سپری شد تا او در هفته نهم و دیدار برابر پیزا، رونمایی شود. بریس برابر اینتر در هفته ۱۲ سری‌آ، اتفاقی بود که روسی را به مرد محبوبی در میان هواداران دوآتشه میلان تبدیل کرد. او در جام حذفی و دیدار برابر امپولی نیز گلزنی کرد تا تنها فصل حضورش در روسونری را با آمار سه گل و دو پاس گل در ۲۶ بازی به پایان برساند. او در سال ۱۹۸۶ به هلاس ورونا منتقل شد و در ۲۷ بازی خود برای این باشگاه، موفق به ثبت هفت گل شد.
نخستین بازی ملی روسی برای تیم ملی ایتالیا، در سال ۱۹۷۷ و دیدار برابر بلژیک به ثبت رسید؛ دیداری که با یک پاس گل از این بازیکن همراه بود. پس از دو بازی ملی، روسی یکی از مسافران جام جهانی ۱۹۷۸ بود. گلزنی در دو بازی نخست تیم ملی ایتالیا برابر فرانسه و مجارستان، به همراه ثبت یک پاس گل در سومین دیدار برابر آرژانتین، این بازیکن را به یکی از مردان کلیدی کشورش در این تورنمنت تبدیل کرد. در ادامه تورنمنت، روسی موفق به ثبت یک گل پیروزی‌بخش برابر اتریش شد و سپس تک گل ایتالیا در رده‌بندی برابر برزیل را به ثمر رساند. این تورنمنت با رتبه چهارم ایتالیا به پایان رسید. اگرچه رتبه چهارم، عملکرد جذابی برای ایتالیایی‌ها نبود اما این دوره از جام‌های جهانی، ستاره‌ای چون روسی را برای سرزمین چکمه به همراه داشت که در تیم منتخب تورنمنت نیز قرار گرفت. رسوایی توتونرو باعث شد تا حضور در این بازیکن از حضور در یورو ۱۹۸۰ محروم شود اما همه‌چیز برای دومین تجربه حضور در جام جهانی در سال ۱۹۸۲ مهیا شد زیرا پیش از شروع تورنمنت، محرومیت سخت روسی به پایان رسید. حاصل چهار مسابقه نخست این بازیکن در این دوره از جام جهانی، تنها یک پاس گل برابر آلمان بود اما همه‌چیز از دیدار آخر دومین مرحله گروهی برابر برزیل برای روسی تغییر کرد. او با هت‌تریک خود در دیدار برابر برزیل، کشورش را به مرحله نیمه نهایی رساند و در این مرحله، هر دو گل ایتالیا برابر لهستان را به ثمر رساند. روسی که یک‌تنه با پنج گل خود، ایتالیا را فینالیست جام جهانی کرده بود، یکی از گل‌های ایتالیا برابر آلمان را به ثمر رساند تا با شش گل خود، علاوه بر تصاحب جام قهرمانی، عنوان «بهترین گلزن مسابقات» را نیز به دست آورد.
عنوان «آقای گلی جام جهانی ۱۹۸۲»، روسی را به محبوب‌ترین فوتبالیست ایتالیا تبدیل کرد و این ستاره ایتالیایی در همین سال، توپ طلای فرانس فوتبال را به دست آورد. پس از جام جهانی، روسی به فرم خوب خود ادامه نداد و ادامه روند نه چندان مطلوبش باعث شد تا او در تمامی مسابقات جام جهانی ۱۹۸۶، نیمکت‌نشین باشد. پس از پایان جام جهانی ۱۹۸۶، روسی از بازی‌های ملی کناره‌گیری کرد تا دیدار برابر چین، پیش از شروع جام جهانی، آخرین بازی ملی او باشد. چالش روسی در رده ملی با آمار ۴۸ بازی، ۲۰ گل و پنج پاس گل همراه بود. درخشش این بازیکن برابر برزیل در جام جهانی ۱۹۸۲، او را به مردی نه چندان محبوب در کشور برزیل تبدیل کرد؛ تا جایی که در سفر روسی به برزیل در سال ۱۹۸۹ که به منظور شرکت در جام پله انجام شده بود، بادام زمینی، پوست موز و سکه، توسط هواداران برزیلی به سمت ستاره ایتالیایی پرتاب شد. خاطرات بازی با برزیل، از جمله مهم‌ترین خاطرات فوتبالی‌ها با روسی بوده است و این مهم باعث شد تا ستاره سابق تیم ملی ایتالیا در سال ۲۰۰۲، زندگی‌نامه خود را با نامی مرتبط با این مسابقه منتشر کند. نام زندگی‌نامه پائولو روسی، «من برزیل را به گریه انداختم» بود. پس از پایان دوران حرفه‌ای، ارتباط روسی با فوتبال با حضورش در تلویزیون، به عنوان مفسر، حفظ شد.
روسی مهاجمی سرعتی بود که در فضاهای تنگ محوطه جریمه حریف، بسیار ماهرانه عمل می‌کرد. جورجیو توساتی، او را رقصنده‌ای باوقار و بی‌رحم همانند یک ماتادور توصیف کرده بود. سرطان ریه، عاملی بود که در شامگاه ۹ دسامبر ۲۰۲۰، ستاره محبوب جام جهانی ۱۹۸۲ را به دنیای دیگری رساند. مراسم تشییع پائولو روسی در کلیسای جامع سانتا ماریا آنونسیاتای ویچنزا برگزار شد و پیکر ستاره سابق خط حمله ایتالیا توسط هم‌بازیانش حمل شد. شاید اگر پدیده شومی به نام کرونا نبود، مراسم تشییع برنده توپ طلای ۱۹۸۲، بسیار باشکوه‌تر برگزار می‌شد. «ال پابلیتو»، لقبی بود که دوست‌داران فوتبال به پائولو روسی داده بودند.
از سری خاطرات فوتبالی
- ولفگانگ اووراث؛ مرد تک‌باشگاهی کلن، قهرمان جام جهانی ۱۹۷۴ و هافبک اهل زیگبورگ
- ریچارد ویتسخه؛ ریچی ویچی بارسلونا، آژاکس و تیم ملی هلند
- والتر گارگانو؛ هافبک جنگنده اینتر و ناپولی از اروگوئه با سابقه قهرمانی در کوپا آمریکا
source