بررسی بازی Shadow Labyrinth

بازی Shadow Labyrinth اثری‌ست که در نگاه اول با ایده‌ای خلاقانه سعی دارد تا قشر خاصی از بازیکنان را هدف بگیرد. عنوانی که در ظاهر قرار است بازتعریفی تاریک و متفاوت از دنیای PAC-MAN باشد، اما خیلی زود مشخص می‌شود که بیشتر از آن‌که یک تجربه‌ی عمیق و ماندگار باشد، صرفاً تلاش کرده با مفاهیم آشنا، ظاهری ترسناک بسازد. با ویجیاتو همراه باشید.

Shadow Labyrinth را می‌توان تا حدی ادامه‌ی یکی از اپیزودهای سریال Secret Level دانست؛ جایی که در آن PAC-MAN به‌جای یک شخصیت کارتونی بی‌خطر، چهره‌ای خشن و مخوف پیدا می‌کند و یک انسان را به اسارت می‌گیرد تا از دنیایی مرموز و پیچیده فرار کند. این بازی هم دقیقاً همین مسیر را ادامه داده و شخصیت معروف PAC-MAN را با هویتی جدید و ترسناک، به نام PUCK، وارد دنیایی پر از تاریکی و جنون کرده است. از همان لحظات ابتدایی، بازی با حال‌و‌هوای سایبرپانکی، رنگ‌های جیغ و طراحی سوررئال محیط‌ها، فضای متفاوتی را به تصویر می‌کشد و به‌جای یک تجربه‌ی سرگرم‌کننده و بی‌خطر، مخاطب را با چیزی بسیار تاریک‌تر روبه‌رو می‌کند. در این بازی دیگر با یک شخصیت کارتونی معمولی مواجه نیستیم، بلکه با موجودی مرموز و ناشناخته طرف هستیم که اهدافش مبهم است و نمی‌دانیم دقیقاً چرا و چگونه در این دنیا گرفتار شده است.

داستان بازی حول شخصیتی به نام PUCK می‌چرخد که به دنبال راهی برای فرار از دنیایی پیچیده و تاریک است. او شخصی به نام «شماره هشت» را پیدا می‌کند و از او به عنوان ابزاری برای خروج از این دنیا استفاده می‌کند. پرسش‌هایی مثل این‌که شماره هشت چه کسی‌ست، چرا PUCK می‌خواهد فرار کند، و اصلاً پیشینه‌ی این دنیا چیست، از همان ابتدا در ذهن بازیکن شکل می‌گیرند. اما متأسفانه نحوه‌ی روایت داستان به هیچ وجه به این پرسش‌ها پاسخ قانع‌کننده‌ای نمی‌دهد.

داستان بازی از طریق اسناد و نوشته‌هایی روایت می‌شود که در محیط پراکنده شده‌اند. این اسناد اگرچه از نظر تعداد کم نیستند، اما معمولاً فاقد بار داستانی مؤثر و تأثیرگذارند و ارتباط مشخصی با گره‌های اصلی داستان ندارند. به‌عبارتی، بازیکن باید با تکه‌تکه‌ کردن اطلاعات مبهم، داستانی را حدس بزند که اصلاً خوب تعریف نشده است. از طرف دیگر، تعداد کات‌سین‌ها بسیار کم و آن‌قدر محدود و سطحی هستند که حتی حس کنجکاوی اولیه‌ی بازیکن را هم تحریک نمی‌کنند. در نهایت، داستانی که پتانسیل ساخت دنیایی پیچیده و پر رمز و راز را داشت، به شکلی خام و پرداخت‌نشده رها شده و در انتقال مفاهیمش کاملاً ناموفق عمل می‌کند.

بازی Shadow Labyrinth با موتور Unity ساخته شده و از لحاظ بصری، تلاش زیادی برای خلق اتمسفری منحصر‌به‌فرد انجام داده است. طراحی مراحل با تنوع قابل‌قبولی از بایوم‌های مختلف همراه است؛ از تونل‌های تاریک گرفته تا محیط‌های نورانی و صنعتی که همگی با رنگ‌بندی و نورپردازی خاص خود، به ایجاد حس غریب و رازآلود بازی کمک می‌کنند. سبک هنری بازی با اینکه همیشه یکدست نیست، اما در بهترین حالت‌هایش، فضایی ترسناک و روان‌پریش خلق می‌کند که برای بازی‌ با این مضمون، مناسب به‌نظر می‌رسد. اگرچه نمی‌توان از محدودیت‌های فنی موتور Unity غافل شد، اما بازی توانسته با طراحی هنری مناسب، تا حد زیادی از آن‌ها عبور کند و جلوه‌ای بصری نسبتاً چشم‌نواز ارائه دهد.

در بخش موسیقی، Shadow Labyrinth بیشتر بر پایه سبک الکترونیک بنا شده و استفاده از سمپل‌های متنوع، فضای آینده‌نگر و دیجیتالی بازی را تقویت کرده است. اگرچه قطعات موسیقی درخشش خاصی ندارند، اما با اتمسفر بازی هماهنگ‌اند و در خلق فضای مورد نظر مؤثر عمل می‌کنند. در سوی دیگر، صداگذاری ضربات و مبارزات، آن‌چنان‌که باید و شاید طراحی نشده‌اند. ضربه‌هایی که از سوی بازیکن یا دشمن وارد می‌شوند، فاقد عمق و تأثیرگذاری لازم‌اند و به تجربه‌ی مبارزات لطمه می‌زنند. همچنین با توجه به اینکه شخصیت‌ها به زبان ساختگی صحبت می‌کنند، نمی‌توان صداپیشگی خاصی را قضاوت کرد. این بخش نه خیلی ضعیف، اما در حد و اندازه بازی‌ با این فضای سنگین و تاریک هم نیست.

اما بخش گیم‌پلی دقیقاً همان جایی‌ست که Shadow Labyrinth بیشترین تمرکز تبلیغاتی‌اش را روی آن گذاشته بود. ترکیب یک فرمول مترویدوینیایی با مکانیک‌های کلاسیک PAC-MAN، در ظاهر نوآورانه و جذاب به نظر می‌رسد. اما در عمل، این ایده فقط در یک ساعت ابتدایی بازی کار می‌کند. بعد از آن، بیشتر از آن‌که سرگرم‌کننده باشد، آزاردهنده و فرسایشی می‌شود.

اولین مشکلی که خیلی زود خودش را نشان می‌دهد، طراحی بسیار ضعیف محل قرارگیری دشمن‌هاست. ترکیب نامناسب دشمنان در بسیاری از بخش‌ها باعث می‌شود بازیکن بی‌دلیل ضربه بخورد، بدون آن‌که این ضربه‌ها نتیجه‌ی اشتباه یا کم‌تجربگی بازیکن باشند. نکته‌ی جالب این‌جاست که بازی به‌هیچ‌وجه سخت نیست. برعکس، روند آن تا حد زیادی ساده و بدون چالش است. مرگ‌های احتمالی بازیکن بیشتر ناشی از اشتباهات طراحی در پلتفرمینگ یا چینش دشمنان هستند، نه سختی واقعی مبارزات.

نبود درجه سختی هم اوضاع را بدتر می‌کند. باس‌فایت‌ها بیش از حد ساده‌اند و بدون نیاز به استراتژی خاصی می‌توان آن‌ها را شکست داد. وقتی PUCK می‌تواند با تبدیل شدن به یک ربات عظیم‌الجثه، دشمنان را بدون گرفتن آسیب جدی نابود کند، دیگر انگیزه‌ای برای دقت یا مدیریت مبارزه باقی نمی‌ماند. همچنین قابلیت بلعیدن بدن دشمن‌ها برای ارتقا، بیش از حد به بازیکن قدرت می‌دهد و عملاً بازی را از هر نوع چالش تهی می‌کند.

از طرف دیگر، سیستم نقشه‌خوانی که در بازی‌های مترویدوینیایی عنصری حیاتی محسوب می‌شود، در این‌جا به یک مشکل جدی تبدیل شده است. نقشه بازی نه‌تنها راهنمایی مؤثری ارائه نمی‌دهد، بلکه به گیج شدن بازیکن کمک می‌کند. در بعضی موارد، حتی پس از انجام رویدادهای خاص، اطلاعات نقشه به‌روز نمی‌شود و همین باعث سردرگمی بیشتر می‌شود. نقشه‌ای که باید یکی از کلیدی‌ترین ابزارهای پیشروی باشد، به نقطه‌ضعفی بزرگ برای بازی Shadow Labyrinth تبدیل شده است.

بررسی بازی Shadow Labyrinth بر اساس کد ارسالی ناشر (Bandai Namco) برای ویجیاتو روی پلتفرم PS5 انجام شده است.

می‌خرمش…

برای خرید چنین عنوانی آن هم در این شرایط اقتصادی، فقط باید طرفدار PAC-MAN باشید در غیر این صورت، توجیهی برای این کار وجود ندارد.

نمی‌خرمش…

برای نخریدن Shadow Labyrinth دلایل متعددی وجود دارد که یکی از آن‌ها به ضعیف بودن بازی در ارائه المان‌های مختلف گیم‌پلی است. بازی نه مترویدوینیای خوبی است و نه در بخش پلتفرمینگ حرفی برای گفتن دارد. داستان هم چندان خوب تعریف نمی‌شود و از سوی دیگر، به خاطر نبود هدف در نقشه، شما را بیش از پیش گیج می‌کند.

60

امتیاز ویجیاتو

متاسفانه Shadow Labyrinth یک پتانسیل از دست رفته و یک بازی ناتوان در ارائه تجربه‌ای سرگرم کننده است. شاید اگر سیستم خوانش نقشه بازی بهتر بود و یا حتی کمی چالش به آن افزوده می‌شد، امروز با اثری به مراتب بهتر روبه‌رو بودیم.