یک پژوهش علمی جدید بر اساس شواهد فسیلی نشان می‌دهد که اجداد باستانی انسان، حدود نیم میلیون سال پیش، ممکن است برای زنده ماندن در زمستان‌های سخت، نوعی از خواب زمستانی را تجربه می‌کردند. دانشمندان با بررسی بقایای اسکلت‌های کشف‌شده در غاری در اسپانیا، به شواهدی از بیماری‌های استخوانی فصلی دست یافته‌اند که معتقدند ناشی از متابولیسم پایین و کمبود ویتامین D در دوره‌های طولانی خواب زمستانی بوده است.
دانشمندان همواره در مورد توانایی‌های بقای اجداد اولیه انسان کنجکاو بوده‌اند و اکنون یک تیم از انسان‌شناسان دیرین‌شناس در یونان و اسپانیا، با بررسی شواهد فسیلی، به فرضیه‌ای شگفت‌انگیز دست یافته‌اند: خواب زمستانی.
این تحقیق روی مجموعه اسکلت‌های انسانی کشف‌شده در غار سیما دِ لوس هوئسوس در منطقه آتاپوئرکای اسپانیا متمرکز بوده است. این محوطه باستان‌شناسی ارزشمند، بقایای انسان‌تبارانی را در خود جای داده که حدود ۵۰۰ هزار سال پیش، یعنی بسیار قبل‌تر از ظهور انسان خرمند، زندگی می‌کردند.
محققان در این استخوان‌ها، به‌ویژه در نمونه‌های متعلق به نوجوانان، نشانه‌هایی از بیماری‌های متعدد استخوانی مانند راشیتیسم کلیوی، بیماری مزمن کلیوی و سایر اختلالات مرتبط با کمبود مواد معدنی را شناسایی کرده‌اند. این بیماری‌ها معمولا ناشی از سوءتغذیه شدید و به خصوص، کمبود ویتامین D است که بدن انسان آن را از طریق نور خورشید تولید می‌کند.
نکته کلیدی در این پژوهش آن است که آسیب‌های واردشده به استخوان‌ها الگویی فصلی و سالانه دارند، به این معنی که این انسان‌تباران در دوره‌های زمانی مشخصی از سال دچار این مشکلات می‌شدند.
بر اساس این یافته‌ها، دانشمندان این فرضیه را مطرح کرده‌اند که این بیماری‌ها، عوارض جانبی یک استراتژی بقا بوده‌اند: خواب زمستانی ضعیف و نامناسب در غارهای تاریک. به نظر می‌رسد این اجداد باستانی برای گذراندن زمستان‌های سخت و سرد، به خواب زمستانی در پناهگاه‌های امن غارها پناه می‌بردند.
این انتخاب یک بده‌بستان حیاتی بود: آن‌ها در ازای به دست آوردن امنیت نسبی و صرفه‌جویی در مصرف انرژی، خود را از مواد غذایی و مهم‌تر از همه، نور خورشید محروم می‌کردند. این محرومیت سالانه، منجر به بروز بیماری‌های استخوانی می‌شد که آثار آن امروز پس از نیم میلیون سال روی فسیل‌هایشان باقی مانده است.
این پژوهش نه تنها دیدگاه ما را نسبت به شیوه‌های بقای اجدادمان تغییر می‌دهد، بلکه می‌تواند به درک بهتر مسیر تکاملی انسان کمک کند. درک اینکه کدام گونه‌های انسان‌تبار توانسته‌اند با چالش‌های متابولیک عظیمی مانند خواب زمستانی سازگار شوند، ممکن است به این پرسش پاسخ دهد که چرا در نهایت، این انسان خردمند بود که به عنوان گونه بازمانده، روی زمین باقی ماند.
source
کلاس یوس