سگ‌هایی با خز آبی در حین گشت و گذار در چرنوبیل، منطقه ممنوعه اطراف مرکز فاجعه هسته‌ای بدنام، رویت شده‌اند. مطمئن باشید که رنگ این سنگ‌ها به دلیل هیچ جهش عجیبی ناشی از دهه‌ها تشعشعات تغییر نکرده است، بلکه توضیح این موضوع احتمالا بسیار پیش پا افتاده‌تر است. محققان برنامه Dogs of Chernobyl در گفتگو با وب‌سایت IFLScience تائید کردند که تصاویر دارای برچسب جغرافیایی آن‌ها معتبر هستند و حداقل سه سگ آبی در چرنوبیل در تاریخ ۶ اکتبر ثبت شده‌اند.
پس از چند تلاش ناموفق برای گرفتن سگ‌های رنگی، تیم محققان سرانجام یک مقصر احتمالی پیدا کرد که آن چیزی نیست جز یک توالت سیار در همان نزدیکی. دکتر جنیفر بتز، مدیر دامپزشکی برنامه سگ‌های چرنوبیل به وب‌سایت نام‌برده گفت: “به نظر می‌رسد آن‌ها در ماده‌ای که روی خزشان جمع شده بود، غلتیده بودند. ما گمان می‌کنیم که این ماده از یک توالت سیار قدیمی بوده که در محل زندگی سگ‌ها قرار داشته است. با این وجود، ما نتوانستیم به‌طور قطعی سوء‌ظن خود را ثابت کنیم.”
دکتر بتز در ادامه افزود: “ما به هیچ‌وجه نمی‌گوییم که این موضوع به تشعشعات چرنوبیل مربوط است.” بنابراین بله، سگ‌ها به احتمال زیاد در مایع شیمیایی آبی روشنی که از یک توالت سیار شکسته نشت کرده بود، غلت زده‌اند. اگرچه ممکن است این موضوع تکان‌دهنده به نظر برسد، محققان خوش‌بین هستند که کار رنگ‌آمیزی آن‌ها در درازمدت به آن‌ها آسیبی نزند. جنیفر بتز می‌گوید: “سگ‌ها مانند تمام سگ‌های دیگری که در طول اقامتمان در چرنوبیل با آن‌ها روبرو شدیم، سالم به نظر می‌رسند. من گمان می‌کنم تا زمانی که بیشتر این ماده را از روی خز خود لیس نزنند، تقریبا بی‌ضرر خواهد بود.”
البته این اولین‌باری نیست که سگ‌هایی با رنگ‌های عجیب و غریب در اتحاد جماهیر شوروی سابق دیده می‌شوند. در سال ۲۰۲۱، ساکنان دزرژینسک روسیه از یافتن دسته‌ای از سگ‌های آبی روشن که در خیابان‌های نزدیک یک کارخانه شیمیایی متروکه پرسه می‌زدند، شوکه شدند. گمان می‌رود که سگ‌های شکاری در سولفات مس، یک ماده شیمیایی آبی کم‌رنگ که در فرایند تولید استفاده می‌شود، غلت زده‌اند. اضافه شدن چرنوبیل به این داستان هیجان‌انگیز است، اما سگ‌های آبی به آن اندازه که در ابتدا به نظر می‌رسیدند، عجیب و غریب نیستند.
پس از فاجعه هسته‌ای چرنوبیل در آوریل ۱۹۸۶، حدود ۱۲۰ هزار نفر از مناطق اطراف و شهر مجاور پری‌پیات مجبور به تخلیه شدند. بسیاری از آن‌ها علاوه‌بر ترک خانه‌ها خود، مجبور به رها کردن حیوانات خانگی خود شدند که علی‌رغم همه مشکلات، آن‌ها زنده ماندند و حتی در زمین‌های متروکه اطراف نیروگاه رشد کردند. دکتر بتز و تیمی از کارشناسان اخیرا به عنوان بخشی از طرح “سگ‌های چرنوبیل”، پروژه‌ای از سوی صندوق غیرانتفاعی “آینده پاک” که بچه‌های حیوانات خانگی به جای مانده را رصد و عقیم می‌کند، از این منطقه بازدید کردند.
از سال ۲۰۱۷، این سازمان بیش از ۱۰۰۰ گربه و سگ را به عنوان بخشی از تلاش مداوم برای کنترل جمعیت نیمه‌وحشی آن‌ها عقیم کرده است. این سازمان توسط داوطلبان اداره می‌شود، همچنین مشتاق بود هرگونه ادعایی مبنی‌بر اینکه رنگ آبی ناشی از نشانگرهای موقتی است که گاهی برای شناسایی سگ‌ها استفاده می‌شود را رد کند. دکتر بتز گفت: “در طول کمپین عقیم‌سازی، ما یک ماژیک مداد شمعی موقت را روی سر سگ‌ها به رنگ‌های سبز، قرمز، آبی یا بنفش می‌کشیم تا مشخص کنیم کدام یک از آن‌ها جراحی شده‌اند. این ماژیک ظرف ۲ تا ۳ روز پاک می‌شود. این رنگ تنها روی سر آن‌ها است و کاملا با سگ‌هایی که تقریبا از سر تا پا با ماده آبی رنگی شده بودند، فرق دارد.”
در غیاب دخالت‌های انسان، بسیاری از گونه‌های جانوری دیگری توانسته‌اند در منطقه ممنوعه چرنوبیل رشد کنند. مطالعات نشان داده است که این منطقه تعداد زیادی گراز وحشی، پرندگان آوازخوان و سگ‌های راکون دارد. شاید قابل توجه‌ترین آن‌ها گرگ‌های ساکن چرنوبیل باشند و به نظر می‌رسد جهش‌های محافظتی داشته‌اند که شانس زنده ماندن آن‌ها را از سرطان افزایش می‌دهد.
source
کلاس یوس