در حدود ۱۱۰ میلیون سال پیش، به احتمال زیاد دو پتروسور در امتداد ساحل در حال پرسه‌زنی بودند که ناگهان طعمه‌ی یک شکارچی گرسنه شدند این شکارچی ظاهرا توان نگه‌داشتن آنها را در معده خود نداشت و آنها را استفراغ می‌کند. تودهی استفراغ در گذر زمان سنگواره شد و هنگامی که در حوضه آراوریپه در برزیل کشف گردید، آشکار شد که هر دوی این پتروسورها به یک سرده و گونه کاملاً ناشناخته تعلق داشته‌اند.
بر اساس شواهد، مقصر احتمالی این حادثه یک اسپینوساروس بوده است، زیرا در کشف‌های پیشین، دندانی از این دایناسور در مهره گردن یک پتروسور دیگر یافت شده بود و نشان می‌داد چنین دایناسورهایی ذائقه‌ای ویژه برای شکار پتروسورها داشته‌اند. حتی درنده‌ترین دایناسورها نیز گاهی لقمه‌ای بزرگ‌تر از توان بلع خود برمی‌داشتند. در این نمونه، آنچه باید سر از معده شکارچی درمی‌آورد، به‌سرعت بازگشته و بیش از صد میلیون سال به صورت سنگواره باقی مانده بود؛ سپس در انبار یکی از موزه‌ها خاک می‌خورد تا زمانی که پژوهشگران دریافتند این توده نیمه‌هضم‌شده شامل استخوان‌های گونه‌ای ناشناخته از پتروسورها است.
یافتن گونه‌ای ناشناخته در سنگواره استفراغ، چیزی نیست که معمولاً کسی انتظارش را داشته باشد. قبلا یک گونه جدید از سوسک‌های ماقبل تاریخ در یک کوپرولیت (سنگواره مدفوع) کشف شده بود، اما هیچ چیز تاکنون در رگورژیتالیت (سنگواره استفراغ) پیدا نشده بود. این سنگواره در سازند روموالدو در بخش شمال‌شرقی برزیل از دل زمین بیرون آمده است. زمانی که گروه دیرینه‌شناسان آن را با دقت بررسی کردند، دریافتند با بقایای درهم‌فشرده چند ماهی و دو پتروسور ناشناخته روبه‌رو هستند.
در پژوهشی که به‌تازگی در مجله Nature منتشر شده، پژوهشگران توضیح دادند که تراکم بالای استخوان‌های نیمه‌متصل و قطعه‌قطعه شده‌ی پتروسورها، همراه با توده‌ای از ماهیان، نشان می‌دهد این مجموعه یک رگورژیتالیت است؛ یعنی توده‌ای از مواد غیرقابل‌هضم که توسط شکارچی از دهان بیرون رانده شده است.
این سنگواره در نگاه نخست چندان قابل‌توجه نیست و تنها مجموعه‌ای از استخوان‌ها بر بستر سنگ کربناته زردرنگ است. این تودهی استفراغ، سرشار از زئوپلانکتون نیز است؛ موجوداتی که یا همراه با پتروسورها بلعیده شده‌اند یا پیش‌تر در دهان آنها حضور داشته‌اند. هنگامی که پژوهشگران چهار قطعه از آرواره‌های بالایی و پایینی را بررسی کردند، متوجه شدند شکارچی آن روز چنان حریص بوده که دو پتروسور را در یک حرکت بلعیده و پس از آن چهار ماهی را نیز خورده؛ میزانی بیش از آنچه دستگاه گوارش او توان تحملش را داشته است.
هر دو پتروسور متعلق به گونه‌ای غیرعادی هستند که شیوه تغذیه‌شان بر پایه فیلتر کردن بوده است؛ به این معنا که پوزه پوشیده از دندان‌های سوزنی‌شکل خود را مانند یک الک در آب حرکت می‌دادند تا سخت‌پوستان ریز و دیگر جانوران کوچک دریایی را به دام بیندازند. نام بومی این گونه، باکیریبو واریدزا (Bakiribu waridza) در زبان بومی به معنای دهان‌شانه‌ای است. این گونه گرچه تنها فیلترخور ماقبل تاریخ نیست، اما اکنون تنها عضو یک سرده تازه تعریف‌شده از پتروسورها محسوب می‌شود.
باکیریبو ویژگی‌هایی دارد که با نمونه‌های قدیمی‌تر به‌دست‌آمده از آلمان و نمونه‌های جوان‌تر یافت‌شده در آرژانتین قابل مقایسه است. این گونه نزدیک‌ترین خویشاوند تبار گسترده و متنوع پتروسورهای خانواده Ctenochasmatidae به شمار می‌رود؛ تیره‌ای که در اواخر ژوراسیک و اوایل کرتاسه در پهنه‌ای وسیع، از چین تا اروپا و آمریکای جنوبی، پراکنده بوده‌اند. برخی از اعضای این تبار، دارای پوزه‌های کشیده و ردیف دندان‌های ریز بودند که نشان می‌دهد آنها نیز فیلترخوار بوده‌اند.
از دیدگاه فرگشتی، باکیریبو در میانه مسیر میان ستنوچاسمای قدیمی‌تر و پتروداستروی جوان‌تر قرار می‌گیرد. پوزه آن کشیده‌تر و متراکم‌تر از ستنوخاسما است و دندان‌های بیشتری دارد، اما هنوز به اندازه پترودااسترو تکامل نیافته است.
هویت شکارچی این دو پتروسور مشخص نیست، اما پژوهشگران احتمال می‌دهند یک اسپینوساروس بوده باشد. این جانور نیمه‌آبزی میلیون‌ها سال بعد نیز در حال شکار پتروسورها مشاهده شده بود، زمانی که دندانش در مهره گردنی یک پتروسور دیگر فرو رفته پیدا شد. بر اساس چینش استخوان‌ها، به‌احتمال زیاد نخست پتروسورها بلعیده شده‌اند، زیرا استخوان‌هایشان شکسته و عمدتا بدون گوشت هستند، در حالی که ماهی‌ها تقریباً سالم مانده‌اند. به نظر می‌رسد مقدار زیاد استخوان‌ها در معده این جانور باعث شده که نتواند غذا را کامل پایین نگه دارد.
در همین مطالعه تأکید شده که با توجه به اندازه بدن، شیوه تغذیه و شواهد موجود از شکار پتروسورها، اسپینوساروس‌های این تبار محتمل‌ترین تولیدکنندگان چنین رگورژیتالیتی هستند و این کشف اطلاعات بیشتری درباره رفتار تغذیه‌ای و تعاملات زیست‌تغذیه‌ای آنها ارائه می‌دهد.
این یافته نشان می‌دهد که کشفیات نو می‌توانند در غیرمنتظره‌ترین مکان‌ها ظاهر شوند و حتی مهیب‌ترین دایناسورها نیز گاه دچار استفراغ می‌شدند.
source
کلاس یوس