15 تیر 1404 ساعت 12:37
در این مطلب به معرفی عجیب‌ترین خودروهای تاریخ ژاپن که به احتمال زیاد هیچ اسمی از آن‌ها نشنیده‌اید، می‌پردازیم.
خودروسازان ژاپنی با تسخیر بازار خودرو جهان، از خودروهای اقتصادی مقرون‌به‌صرفه گرفته تا شاسی‌بلندهای بزرگ خانوادگی، خودروهای محبوبی تولید کرده و می‌کنند. در سرتاسر جهان، مدل‌های محبوب و مشهوری مثل هوندا سیویک و تویوتا کرولا، به لطف کارایی، مصرف سوخت بهینه و قابلیت اطمینان بالا با فروش میلیون‌ها دستگاه، دل خریداران را به‌دست آورده‌اند.
عجیب‌ترین خودروهای تاریخ ژاپن
خودروسازان ژاپنی همواره به خاطر محصولات کارآمد و منطقی که تولید کرده‌اند در سطح جهان شناخته می‌شوند، اما با این حال، می‌دانیم که این کشور منشأ ظهور بعضی از عجیب و غریب‌ترین خودروهایی بوده که تا به امروز متولد شده‌اند.
از وانت‌های کوچک جمع‌وجور گرفته تا کراس‌اوورهای کامپکتی که تایرها را به آتش می‌کشند، مهارت ژاپن در ساخت خودروهای عجیب و غیرمعمول و در عین حال کارآمد، بی‌نظیر است. حتی وقتی خودروسازان این کشور روی طراحی و تولید وسایل نقلیه بزرگ‌تر تمرکز می‌کنند، نتیجه همچنان می‌تواند کاملا غیرعادی و متفاوت باشد.
در این مطلب از گجت نیوز سری به بایگانی خودروهای بازار داخلی ژاپن زده‌ایم تا دوازده مورد از خودروهای عجیب و غریبی را که تا امروز به بازار عرضه شده‌اند، معرفی کنیم. خودروهایی که در ادامه معرفی می‌شوند، امروزه به وسایل نقلیه خاص و پرطرفدار در میان کلکسیونرها تبدیل شده‌اند.
تویوتا کلاسیک
علیرغم اینکه اغلب مدل‌های پرفروش تویوتا برای مشتریان در سراسر جهان به راحتی قابل شناسایی هستند، چند مدل کمتر شناخته شده از این خودروساز وجود دارند که بسیاری از شما حتی از وجودشان خبر ندارید. یکی از عجیب‌ترین محصولات تویوتا، خودرویی به نام تویوتا کلاسیک است که در دهه 1990 میلادی به عنوان یک خودرو خاص و منحصربه‌فرد تولید شد.
طراحی عجیب این خودرو بازتابی از نخستین خودرو سواری تاریخ تویوتا، یعنی مدل AA است که در سال 1936 در ژاپن عرضه شد. شصت سال بعد، تویوتا نسخه کلاسیک را معرفی و تنها 100 دستگاه از آن تولید کرد. برای ساخت این خودرو عجیب، ژاپنی‌ها به یک پلتفرم مدرن نیاز داشتند. طراحان سعی کردند تا حد امکان تناسبات مدل دهه 1930 را حفظ کنند، به همین دلیل از پلتفرم وانت هایلوکس استفاده کردند، زیرا از نظر ابعاد بیشترین شباهت را با مدل اصلی داشت.
تولید محدود تویوتا کلاسیک و عرضه اختصاصی آن فقط در بازار ژاپن، باعث شده که به یکی از کمیاب‌ترین مدل‌های تویوتا در جاده‌های امروزی تبدیل شود. یکی از این مدل‌ها در سال 2003 در حراجی بونهامز با قیمت 16 هزار دلار به فروش رسید، اما امروزه این خودروهای عجیب بازار داخلی ژاپن ارزش بسیار بیشتری پیدا کرده‌اند.
در زمان نگارش این مطلب، شرکت Duncan Imports واقع در ایالت ویرجینیا آمریکا که متخصص واردات خودروهای JDM است، 9 دستگاه از این 100 خودرو تولید شده را برای فروش در اختیار دارد که قیمت آن‌ها از 30 هزار دلار شروع شده و برای نمونه‌های کاملا سالم و بی‌نقص تا حدود 50 هزار دلار می‌رسد.
اوتک زاگاتو استلویو AZ-1
اینفینیتی M30 را نمی‌توان عجیب‌ترین خودرو ژاپنی دهه 80 میلادی دانست، زیرا تنها یکی از دو مدلی بود که اواخر آن دهه، برند اینفینیتی را به بازار آمریکا معرفی کرد و در سال 1991، شرکت نیسان تصمیم گرفت نسخه کانورتیبل آن را تولید کند. تا این جای کار همه چیز معمولی به نظر می‌رسد، اما بازار آمریکا از عجیب‌ترین نسخه این خودرو بی‌نصیب ماند. در ژاپن، M30 با نام نیسان لئوپارد به فروش می‌رسید، اما همین خودرو با تغییراتی اساسی و طراحی ایتالیایی، با نام اوتک زاگاتو استلویو AZ-1 و با قیمت 160 هزار دلار به بازار عرضه شد.
این خودرو بسیار کمیاب با ظاهری بسیار متفاوت و بحث برانگیز، توسط شرکت طراحی بدنه ایتالیایی زاگاتو و تحت هدایت نیسان طراحی شد. در زمان معرفی این مدل، نیسان بخش عمده‌ای از سهام زاگاتو را در اختیار داشت و در اوج دوران اقتصادی حبابی ژاپن، در این شرکت ایتالیایی سرمایه گذاری کرده بود. با وجود طراحی ظاهری متفاوت و غیرمعمول، این خودرو عملا همان نیسان لئوپارد بود که با پیشرانه شش سیلندر V شکل قرض‌گرفته شده عرضه می‌شد.
این خودرو ترکیبی از سبک طراحی ایتالیایی و قابلیت اطمینان ژاپنی بود، اما قیمت بسیار بالای آن باعث شد تنها تعداد اندکی از آن تولید و فروخته شود. شمار دقیق خودروهای تولید شده مشخص نیست، اما گزارش‌ها تعداد کل تولید را در حدود 100 دستگاه تخمین می‌زنند.
ون دایهاتسو میرا
خودروهای Kei در ژاپن معروف و شناخته شده هستند. دولت ژاپن در ابتدا قوانین مربوط به خودروهای «کی» را با هدف ارائه معافیت‌های مالیاتی برای خریداران خودروهای کوچک وضع کرد و برای اینکه یک خودرو مشمول این دسته شود، باید حجم موتور آن کمتر از حد مشخصی می‌بود. این مقدار در طول دهه‌ها تغییر کرده، اما طبق قوانین فعلی، حداکثر حجم مجاز موتور برای خودروهای کی 660 سی سی است. علاوه بر این، این خودروها باید ابعاد بدنه خاصی داشته باشند.
به دنبال اعمال چنین محدودیت‌هایی در ژاپن، خودروهایی تولید شدند که دارای ظاهر غیرعادی بودند. در میان این محصولات، کمتر خودرویی به اندازه ون دایهاتسو میرا چهره‌ای خنده‌دار و مضحک دارد. نسل‌های مختلف این ون از دهه 80 تا 90 میلادی به عنوان وسایل نقلیه تجاری تولید شدند و امروزه، این خودروها در میان علاقه‌مندان ژاپنی که به دنبال وسایل نقلیه عجیب و غریب برای رفت‌وآمدهای روزمره هستند به خودروهایی کلاسیک و محبوب تبدیل شده‌اند.
خودرو میرا حتی راه خود را به بازار آمریکا هم باز کرد. در حال حاضر خودروهای کی به مجموعه کلکسیونی علاقه‌مندان و عاشقان خودرو اضافه شده‌اند و ظاهر عجیب و غریب و مقرون به صرفه بودن آن‌ها برایشان نان کرده است.
4. میتسوکا اوروچی
می‌توان با اطمینان گفت هر خودرویی که از شرکت میتسوکا در ذهن دارید، می‌تواند در فهرست خودروهای عجیب و غریب ژاپن قرار بگیرد، چرا که تقریبا تمام محصولات این خودروساز غیرعادی هستند. با این حال، اوروچی به طور خاص خودرویی است که نگاه‌ها را به خود جلب می‌کند، زیرا طراحی آن با الهام از تناسبات بدنه هوندا آکورا ان اس ایکس انجام شده و ظاهر خارجی‌اش به شدت بحث برانگیز است.
با وجود طراحی اغراق آمیز و منحصربه‌فرد، این خودرو از نظر فنی پیشرفته نیست و قطعات فنی آن از خودروهای هوندا و لکسوس گرفته شده‌اند. این خودرو به یک پیشرانه 6 سیلندر V شکل 3.3 لیتری از لکسوس مجهز شده که می‌تواند در شرایط ایده آل تنها 231 اسب بخار قدرت تولید کند. شتاب صفر تا 96 کیلومتر در ساعت آن نیز حدود 7 ثانیه گزارش شده که باعث می‌شود در خط شروع، حتی از یک تویوتا کمری 2025 هم عقب بماند.
با وجود ضعف قوای فنی، این خودرو در بازار ژاپن فروش خوبی داشته است. گفته می‌شود میتسوکا در زمان عرضه اوروچی در سال 2007 با تمام ظرفیت خود در تلاش بود تا تعداد بیشتری از این خودرو را تولید کند. با توجه به کوچک بودن این شرکت و تولید دستی هر دستگاه، مجموع تعداد خودروهای تولید شده بسیار پایین باقی ماند. در ابتدا قرار بود تنها 400 دستگاه از این مدل تولید شود، اما مشخص نیست که آیا این برند ژاپنی واقعا موفق به ساخت تمام 400 نسخه شده است یا نه. یکی از این خودروها در سال 2022 توسط تیونر معروف ژاپنی Liberty Walk مورد بازطراحی قرار گرفت و بحث‌های زیادی پیرامون آن به راه انداخت.
5. یاماها OX99-11
وقتی حباب اقتصادی ژاپن ترکید، یکی از قربانیان آن پروژه Yamaha OX99-11 بود که نخستین بار در سال 1992 میلادی رونمایی شد. در آن زمان، شرکت یاماها تأمین کننده موتور برای مسابقات فرمول یک بود و قصد داشت تجارب خود در این حوزه را به ساخت یک خودرو جاده‌ای منتقل کند. اما این خودرو قرار نبود یک خودرو اسپرت معمولی باشد. یاماها OX99-11 مجهز به یک موتور ضعیف مخصوص فرمول یک شده بود و از شاسی فیبر کربنی و سیستم تعلیق مسابقه‌ای سود می‌برد.
راننده در مرکز کابین خودرو قرار می‌گرفت و صندلی سرنشین دقیقا پشت سر او قرار داشت. (چیدمانی نامتعارف که از دنیای مسابقات فرمول یک الهام گرفته شده بود) قرار بود این خودرو نه تنها از نظر مهندسی انقلابی باشد، بلکه از نظر قیمت نیز رکوردهای زیادی را جابه‌جا کند، چرا که یکی از بالاترین قیمت‌های پایه را در میان خودروهای ژاپنی داشت.
خریداران برای داشتن OX99-11 باید بودجه‌ای حدود 1 میلیون دلار می‌داشتند. با این حال، اکثر خریداران بالقوه هرگز فرصتی برای سفارش آن پیدا نکردند، زیرا شرکت یاماها تنها سه نمونه اولیه از آن ساخت و سپس پروژه را به دلیل شدت گرفتن اثرات رکود اقتصادی ژاپن لغو کرد. این سه نمونه اولیه تا به امروز باقی مانده‌اند و در سال 2020 یکی از آن‌ها حتی به طور عمومی برای فروش عرضه شد.
6. هوندا واموس
اگرچه بعدها از نام هوندا واموس برای ون‌های کوچک و معمولی‌تر هوندا استفاده شد، اما نسخه اصلی واموس خودرویی غیرعادی با ظاهری عجیب و غریب بود. این خودرو در سال 1970 میلادی به عنوان یک باگی ساحلی کوچک معرفی شد، هرچند که هوندا ادعا می‌کرد می‌توان از آن برای اهدافی متنوع از جمله حمل‌ونقل در کارخانه‌ها تا استفاده در سایت‌های ساختمانی بهره گرفت.
این وسیله نقلیه فاقد درهای واقعی، پنجره‌های مناسب و حتی سقف استاندارد بود. همچنین نباید انتظار عملکرد سریعی از آن داشت، چرا که مجهز به یک موتور 350 سی سی شده بود و می‌توانست در شرایط ایده آل، 30 اسب بخار قدرت تولید کند.
هوندا تصور می‌کرد بازار خوبی برای Vamos چه در ژاپن و چه در بازارهای صادراتی وجود دارد و به همین خاطر در بیانیه مطبوعاتی هنگام عرضه تخمین زده بود ماهانه حدود 2000 دستگاه از این خودرو به فروش خواهد رسید. اما در واقعیت، تقاضا برای این خودرو عجیب بسیار کمتر از پیش‌بینی‌ها بود. زمانی که تولید آن در سال 1973 متوقف شد، گزارش‌ها حاکی از آن بود که هوندا تنها 2530 دستگاه از این خودرو را فروخته است!
7. نیسان اس کارگو
برای متمایز کردن یک ون تجاری از میان انبوه خودروهای مشابه، تنها کاری که می‌توانید بکنید، این است که آن خودرو را شبیه به یک حلزون طراحی و تولید کنید و این دقیقا همان کاری بود که نیسان با مدل اس کارگو کرد. (نامی که به درستی از واژه فرانسوی escargot به معنای حلزون گرفته شده و به خوبی با ظاهر خودرو هماهنگ است.
ایده طراحان ژاپنی جواب داد و S-Cargo در میان خریداران محبوب شد و بنابر گزارش‌ها، بین سال‌های 1989 تا 1992 میلادی، حدود 8000 دستگاه از آن به فروش رسید. هر کسی که به دنبال جلب توجه در خیابان بود، پشت فرمان این ون عجیب و غریب می‌نشست و در کانون توجه قرار می‌گرفت. مالکان بسیاری از این خودرو به عنوان یک بیلبورد تبلیغاتی متحرک استفاده می‌کردند.
از نظر کارایی نیز، اس کارگو نسبت به اندازه‌اش خودرویی کاملا قابل قبول برای حمل بار محسوب می‌شد. پیشرانه 1.5 لیتری و پلتفرم آن از مدل محبوب نیسان سانی وام گرفته شده بود، بنابراین مالکان از مزایای هزینه نگهداری پایین و تأمین آسان قطعات بهره‌مند می‌شدند. با وجود توان خروجی نسبتا کم یعنی تنها 72 اسب بخار، این ون می‌توانست به سرعت‌های جاده‌ای برسد و سقف بلند آن نیز امکان حمل بارهای با ابعاد غیرمعمول را برای چنین خودرو کوچکی فراهم می‌کرد.
8. دایهاتسو میدجت 2
خارج از ژاپن، خودرو Daihatsu Midget II بیشتر شبیه یک وسیله نمایشی یا فانتزی به نظر می‌رسد تا این که یک خودرو واقعی باشد. با این حال، به لطف خیابان‌های باریک و فضاهای پارکینگ محدود در این کشور آسیایی، این خودرو جمع و جور می‌تواند برای برخی از خریداران ژاپنی کاملا کاربردی باشد. رانندگانی که با مشکل محدودیت فضا دست و پنجه نرم می‌کنند، می‌توانند میدجت 2 را خریداری کرده و به همراه خودشان تا سقف 150 کیلوگرم بار را در سطح شهر جابه‌جا کنند.
با این حال، کاربرد این خودرو عجیب فراتر از ترددهای شهری بسیار محدود است. این خودرو حتی بر اساس استانداردهای ژاپن هم بسیار کوچک است و تنها در صورتی می‌تواند به سرعت قابل قبولی برسد که از یک سراشیبی کار خود را شروع کند. همچنین ترمزهای کاسه‌ای آن باعث می‌شود قدرت توقفش به اندازه شتاب‌گیری‌اش ضعیف باشد. البته تعدادی از خریداران ماجراجوی ژاپنی، میدجت 2 را برای رسیدن به سرعت بیشتر یا حتی شرکت در مسابقات تیون کرده، اما بیشتر نمونه‌ها در همان نقش اولیه خود یعنی تردد درون‌شهری باقی مانده‌اند.
از نظر فضای سرنشین نیز اوضاع خوب نیست. این خودرو حداکثر یک و نیم صندلی دارد و می‌توانست با گزینه صندلی دوم عرضه شود، اما فرد دوم عملا روی راننده می‌نشست و فضای آن تنها برای کوتاه‌ترین مسیرهای داخل شهری قابل تحمل بود. با وجود همه این محدودیت‌های آشکار، Midget II از محبوبیت کافی برخوردار بود و به همین خاطر توانست بین سال‌های 1996 تا 2001 در بازار ژاپن باقی بماند.
9. میتسوکا ویوت
در حالی که خودرو سوپراسپرت اوروچی ساخت شرکت میتسوکا بود، یکی از مدل‌های قدیمی و ماندگار این برند بر پایه خودرو کاملا متفاوتی ساخته شده است. مدل ویوت در سال 1993 معرفی شد و بر اساس نیسان مارچ میکرا ساخته شده بود. میتسوکا تنها بخش جلو و عقب خودرو را با طراحی الهام گرفته از سبک کلاسیک تغییر داده و کار را تمام کرده است. شرکت همچنین در صورت درخواست مشتری، کابین خودرو را نیز بازطراحی می‌کرد، اگرچه برخی خریداران ترجیح می‌دادند همان فضای داخلی اصلی نیسان را حفظ کنند.
طراحی ویوت به گونه‌ای بود که شبیه به جگوارهای قدیمی به نظر برسد، هرچند شباهت آن چندان قانع کننده نیست. با این حال، این خودرو یکی از مدل‌های پرفروش میتسوکا باقی ماند و تاکنون چند نسل متفاوت از آن تولید شده است. تولید آن همچنان ادامه دارد و نسل جدید این خودرو در سال 2023 معرفی شد.
10. هوندا اسپاکت
هوندا اسپاکت هرگز به مرحله تولید و عرضه در نمایندگی‌ها نرسید، اما به قدری عجیب بود که ارزش اشاره دارد. این خودرو یکی از چندین کانسپت و نمونه اولیه‌ای بود که هوندا در نمایشگاه خودرو توکیو سال 1999 رونمایی کرد. در آن نمایشگاه بعضی از خودروها اهمیت زیادی داشتند، در حالی که برخی به دست فراموشی سپرده شدند.
معروف‌ترین نمونه اولیه، نسخه مفهومی S2000 بود که پیش نمایشی از خودرو تولیدی آینده به شمار می‌رفت. در آن سوی میدان، خودرو اسپاکت قرار داشت. این خودرو، چشم انداز هوندا از خودروهای آینده بود و ترکیبی از کارایی یک وانت با هزینه‌های نگهداری و چابکی یک خودرو کوچک اسپرت را ارائه می‌داد. همچنین به دلایلی، دارای درهای قیچی‌شو یا لامبو بود.
در عقب خودرو یک محفظه بار کوچک قرار داشت و در جلو، پیشرانه هیبریدی 1.5 لیتری به همراه سیستم چهار چرخ محرک تعبیه شده بود. صندلی‌های عقب در کف خودرو پنهان شده بودند و در صورت نیاز باز می‌شدند. به جای فرمان معمولی، یک فرمان به شکل شاخ نصب شده بود و یک صفحه نمایش مرکزی امکان کنترل تنظیمات خودرو را به راننده می‌داد.
در حالی که بیشتر وانت‌های مدرن تمرکز خود را بر اندازه و توانایی گذاشته و سایر موارد را فدا کرده‌اند، اسپاکت ثابت می‌کند که می‌توان به طراحی وانت به شیوه‌ای متفاوت نگاه کرد. اینکه واقعا کسی حاضر بود یک وانت اسپرت و جمع‌وجور هوندا را بخرد یا نه، مسئله‌ای است که دیگر اهمیتی ندارد، چرا که اسپاکت همیشه یک کانسپت باقی ماند.
11. نیسان جوک آر 2.0
نیسان در ابتدا جوک R را با همکاری یک شرکت مهندسی بریتانیایی به عنوان یک کانسپت تک‌نسخه‌ای برای جلب توجه طراحی و تولید کرد، اما پس از مدتی تصمیم گرفت نسخه‌ای دیگر بسازد و نتیجه آن جوک آر 2.0 شد. پس از معرفی، نظر خریداران مساعد بود و از نیسان خواستند نسخه‌ای از این کراس اوور 600 اسب بخاری را برای آن‌ها نیز تولید کند. در نهایت، چهار دستگاه رسمی از Juke-R 2.0 برای کلکسیونرها ساخته شد و یک دستگاه دیگر نیز بعدها با استفاده از قطعات اصلی، به صورت غیررسمی تولید شد.
همان‌طور که از نامش پیداست، خودرو فوق در واقع یک نیسان جوک بوده که پیشرانه قدرتمند نیسان GT-R روی آن نصب شده است. کابین استاندارد آن به طور کامل حذف شده و به جای آن صندلی‌های سطلی مسابقه‌ای و کمربند ایمنی مخصوص راننده قرار گرفته است، با این حال خودرو همچنان مجاز به تردد در خیابان است. نیسان این خودرو را در سال 2015 معرفی کرد و اکنون دیگر سفارشی برای آن نمی‌پذیرد. با این حال، یک نسخه غیررسمی از این خودرو در سال 2020 برای فروش با قیمت 745 هزار دلار آمریکا عرضه شد.
12. خودرو چمدانی مزدا
تمام خودروهایی که در این فهرست معرفی کردیم، شکل و شمایل یک ماشین واقعی را دارند، اما آخرین خودرو این فهرست، خودرویی به شکل چمدان از مزدا است. شاید در نگاه اول، این وسیله نقلیه اصلا یک خودرو به حساب نیاید، زیرا نتیجه یک مسابقه طراحی داخلی در شرکت مزدا بود که هدف آن ساخت کوچک‌ترین و منحصربه‌فردترین وسایل نقلیه ممکن بود.
طرح خودرو چمدانی مزدا به قدری جلب توجه کرد که سازندگانش اجازه پیدا کردند یک نمونه اولیه عملیاتی از آن بسازند. این نمونه سپس به رسانه‌ها و عموم مردم معرفی و با استقبال روبه‌رو شد، به طوری که مزدا دو نمونه دیگر نیز از آن ساخت و به نمایشگاه‌های خودرو اروپا و آمریکا فرستاد.
تمام خودرو درون یک چمدان استاندارد سامسونت جا می‌گرفت و در حالت باز شده، به یک سه چرخه کوچک تبدیل می‌شد. به گفته طراحان، این وسیله قرار بود به مسافران کمک کند تا راحت‌تر در فرودگاه‌ها جابه‌جا شوند. پیشرانه آن یک موتور بسیار کوچک دو زمانه با حجم تنها 34 سی سی بود، اما به دلیل ابعاد بسیار فشرده‌اش، می‌توانست به سرعتی تا 30 کیلومتر بر ساعت برسد. از میان سه نمونه اولیه‌ای که ساخته شد، تنها یکی از آن‌ها تاکنون باقی مانده است.
source