خوان آلبرتو شیافینو، موثرترین بازیکن اروگوئه در قهرمانی به یادماندنی این کشور در جام جهانی ۱۹۵۰ بوده است. او تجربه بازی در دو تیم ملی ایتالیا و اروگوئه را داشته و با پیراهن تیم‌های پنارول، میلان و رم در رده باشگاهی، درخشیده است.
طرفداری | خوان آلبرتو شیافینو (Juan Alberto Schiaffino) زاده ۲۸ ژوئیه ۱۹۲۵ در شهر مونته‌ویدئوی اروگوئه است. او در پست‌های هافبک نفوذی و مهاجم سایه بازی می‌کرد. خوان از سنین پایین در خیابان‌های مونته‌ویدئو فوتبال بازی می‌کرد اما در نوجوانی برای امرار معاش به نانوایی روی آورد. او هم‌زمان با نانوایی برای تیم جوانان باشگاهی با نام پالرموی مونته‌ویدئو بازی می‌کرد تا سرانجام در سال ۱۹۴۳، توسط برادرش به باشگاه پنارول، یکی از بزرگ‌ترین باشگاه‌های اروگوئه ملحق شود. این بازیکن در سال ۱۹۴۶، نخستین بازی‌اش در ترکیب پنارول را تجربه کرد. خیلی زود، شیافینو به بازیکنی ثابت در ترکیب پنارول تبدیل شد. او در سالیان حضورش در این باشگاه به آمارهای ۲۳ بازی و ۱۳ گل در سال ۱۹۴۶، ۱۹ بازی و پنج گل در فصل ۱۹۴۷، ۲۴ بازی و ۱۱ گل در فصل ۱۹۴۸، ۳۱ بازی و ۱۳ گل در فصل ۱۹۴۹، ۱۶ بازی و هفت گل در فصل ۱۹۵۰، ۳۴ بازی و ۹ گل در فصل ۱۹۵۱، ۳۸ بازی و ۲۰ گل در فصل ۱۹۵۲، ۳۴ بازی و هفت گل در فصل ۱۹۵۳ و هشت بازی و سه گل در فصل ۱۹۵۴ رسید. سه قهرمانی در لیگ برتر اروگوئه، شش قهرمانی در تورنمنت افتخاری و پنج قهرمانی در جام حذفی این کشور، از جمله افتخارات شیافینو با پنارول بوده است.
بازی در تیم ملی اروگوئه و درخشش در لیگ داخلی این کشور، توجه ایتالیایی‌ها را به این بازیکن جلب کرد. او در آستانه ۳۰ سالگی خود، انتقالی به ارزش ۵۲ میلیون لیر به میلان را تجربه کرد تا ماجراجویی جدید خود را در فوتبال اروپا شروع کند. نخستین بازی این بازیکن برای میلان، دیدار این باشگاه برابر تریستینا در هفته نخست سری‌آ بود که با بریس شیافینو همراه بود. او که رکورد گران‌ترین خرید اروپا را شکسته بود، موفق به گلزنی در دربی دلامادونینای هفته هشتم برابر اینتر شد. ۲۷ بازی و ۱۵ گل که با حضور موثر در خط میانی و تهاجمی همراه بود، شیافینو را به خریدی استثنایی برای روسونری تبدیل کرد. این بازیکن، به همراه گونار نوردال سوئدی، خط تهاجمی دهشتناکی را برای میلان ساخته بودند. چزاره مالدینی در اظهارنظری، مغز شیافینو را به یک رادار تشبیه کرده بود زیرا این هیولای اروگوئه‌ای، اجازه رد شدن حتی یک توپ را از نزدیکی خود، نمی‌داد. فرم خوب شیافینو در دومین فصل همکاری‌اش با میلان ادامه داشت و این بازیکن، سه بریس در سری‌آ، از جمله بریس برابر یوونتوس، به همراه گلزنی در جام باشگاه‌های اروپا برابر ساربروکن، راپیدوین و رئال مادرید را تجربه کرد. ۳۵ بازی و ۱۸ گل، آمار شیافینو در این فصل بود.
پس از ثبت آمار ۲۹ بازی و ۹ گل در فصل ۵۷-۱۹۵۶، شیافینو در نزدیک‌ترین موقعیت خود به قهرمانی در جام باشگاه‌های اروپا در فصل ۵۸-۱۹۵۷ رسید. او در راه فینالیست‌شدن میلان در این دوره از رقابت‌های اروپایی، یک گل در مرحله نخست وارد دروازه راپیدوین کرد و سپس در مرحله نیمه نهایی و دو دیدار رفت و برگشت برابر منچستر یونایتد، سه گل و یک پاس گل را به ثبت رساند تا نقش بسیار مهمی در صعود میلان به فینال اروپا داشته باشد. با وجود یک گل و یک پاس گل شیافینو در دیدار فینال، میلان از پس رئال مادرید برنیامد و فرصت قهرمانی اروپایی از دست رفت. آمار این فصل ستاره اروگوئه‌ای میلان، ۱۰ گل و دو پاس گل در ۲۸ بازی بود. او دو فصل دیگر در میلان حضور داشت و به آمارهای ۲۷ بازی و دو گل در فصل ۵۹-۱۹۵۸ و ۲۱ بازی و دو گل در فصل ۶۰-۱۹۵۹ رسید. انتقال این بازیکن با ۱۰۲ میلیون لیر به رم در سال ۱۹۶۰، بسیار مورد انتقاد هواداران میلان قرار گرفت. شیافینو که به همراه میلان به سه قهرمانی در لیگ برتر ایتالیا رسیده بود، در سن ۳۴ سالگی، چالش جدیدی را پذیرفت. نخستین بازی او برای رم، دیدار برابر باری بود. او با پیراهن رم در هفته ۱۱، دروازه تیم سابقش یعنی میلان را گشود و دو گل دیگر خود را برابر اینتر و فیورنتینا به ثمر رساند. قهرمانی در تورنمنت فیرزکاپ و ثبت ۳۷ بازی و سه گل، حاصل نخستین فصل شیافینو در پایتخت بود. او یک فصل دیگر در رم حضور داشت و پس از ۱۰ بازی، در سال ۱۹۶۲، بازنشسته شد.
نخستین بازی ملی شیافینو برای تیم ملی اروگوئه، دیدار این کشور برابر آرژانتین در سال ۱۹۴۵ بود که با پاس گل این بازیکن به برادرش همراه بود. پس از ناکامی در رسیدن به لیست نهایی برای دو دوره از کوپا آمریکا، این بازیکن در لیست تیم ملی اروگوئه برای جام جهانی ۱۹۵۰ قرار گرفت. او در نخستین دیدار خود در این تورنمنت برابر بولیوی بریس کرد. تا سالیان سال، گفته می‌شد که تعداد گل‌های شیافینو در مسابقه برابر بولیوی، پنج گل بوده است اما این بازیکن با صداقت خود، این مسأله را رد کرد و این موضوع را اشتباه ناظر فیفا دانست. پس از رسیدن اروگوئه به یک‌قدمی قهرمانی در جام جهانی و دیدار فینال برابر برزیل، امیدواری‌های زیادی برای قهرمانی این کشور در برابر برزیل وجود نداشت. با این وجود، شیافینو پس از گل نخست برزیل، پایه‌گذاری پیروزی کشورش را با گل دقیقه ۶۶ خود، انجام داد و در نهایت، جام قهرمانی ارزشمند جام جهانی را بالای سر برد. در پایان این مسابقه، شیافینو برترین بازیکن جام جهانی ۱۹۵۰ شد. ادامه ماجراجویی ملی شیافینو در جام جهانی ۱۹۵۴ رقم خورد. او در این دوره، دروازه تیم‌های ملی چکسلواکی و انگلستان را باز کرد و در نیمه نهایی برابر مجارستان، یک پاس گل داد. دیدار رده‌بندی این تورنمنت برابر اتریش که اروگوئه را به رتبه چهارم جام جهانی رساند، آخرین بازی ملی این بازیکن برای کشورش بود. به لطف اصالت ایتالیایی که مربوط به پدربزرگ اهل جنوای شیافینو می‌شد، او در سال ۱۹۵۴، پیراهن تیم ملی ایتالیا را پوشید و برابر آرژانتین بازی کرد. او فقط در سه بازی ملی دیگر که دو بازی آن برابر ایرلند شمالی و یک بازی آن برابر پرتغال بود، در پیراهن آتزوری دیده شد. دوره ملی این بازیکن در ایتالیا، به دلیل اختلافاتش با سرمربیان این کشور، خیلی طولانی نشد. پس از پایان دوران حرفه‌ای، شیافینو مربیگری را در تیم ملی اروگوئه و پنارول تجربه کرد و بعد از این تجارب نه چندان موفق، از فوتبال فاصله گرفت.
شیافینو، یک هافبک همه‌کاره و خلاق بود که به صورت غریزی، هندسه فوتبال را می‌دانست و با شوت‌های دقیق، تکنیک استثنایی و قدرت دفاعی خوب خود، رقبایش را بسیار کلافه می‌کرد. او مبدع نوع جدیدی از تکل بود که از پشت بازیکن حریف، به قصد ربودن توپ زده می‌شد. درخشش این بازیکن، یکی از ترانه‌سرایان و خوانندگان ایتالیایی به نام پائولو کونته را تحت تأثیر قرار داد تا ترانه «سودامریکانا» از این خواننده، منتشر شود. پدربزرگ پدری او، از مهاجران ایتالیایی به اروگوئه بود که از جنوا، راهی آمریکای جنوبی شد تا با خرید یک مغازه قصابی، نسل جدیدی را در این کشور شکل دهد. رائول گیلبرتو، پدر خوان، در میدان اسب‌دوانی کار می‌کرد و مادرش، خانه‌دار بود. شیافینو که از پدربزرگ ایتالیایی خود، مهارت در مسائل مالی را به ارث برده بود، در عرصه اقتصاد نیز موفق بود و کسب و کارهای مختلفی را اداره کرد. او در ۱۳ نوامبر ۲۰۰۲، در سن ۷۷ سالگی درگذشت و در آرامستان دل بوسئو، به خواب ابدی فرو رفت.
از سری خاطرات فوتبالی
- فرانچسکو کولونزه؛ یاغی رم، ستون اینتر و ناجی زلزله‌زدگان ایران در سال ۱۳۸۱
- کارلوس بابینگتون؛ مردی انگلیسی در ترکیب تیم ملی آرژانتین با اجدادی فیزیک‌دان
- لئوپولدو لوکه، اختاپوس سبیلوی آرژانتین؛ از درخشش در روز فوت برادر تا قهرمانی جام جهانی و فوت بر اثر کرونا
source