در میان روایتهای شگفتانگیز جنگ جهانی دوم، داستان یک خرس قهوهای ایرانی به نام «وُیتک» جایگاه ویژهای دارد. این خرس که در سال ۱۹۴۲ سربازان لهستانی آن را از یک شخص همدانی خریداری کردند، بعدها به یکی از نمادهای رسمی ارتش لهستان تبدیل و نامش در تاریخ بهعنوان «خرس سرباز» ثبت شد.
وُیتک تولهخرسی کوچک بود که یک پسر بچه همدانی از او نگهداری میکرد. زمانی که سربازان لهستانی پس از خروج از شوروی به ایران رسیدند، این خرس را در ازای چند قوطی کنسرو خریدند و بهعنوان همراه خود پذیرفتند. تولهخرس خیلی زود با فضای نظامی خو گرفت و در کنار سربازان رشد کرد. با گذشت زمان، قدرت جسمانیاش به کار آمد و توانست در شرایط دشوار جنگی وظایف مشخصی را بر عهده بگیرد و به بخشی از زندگی روزمره نیروها تبدیل شود.
در نبرد مونتهکاسینو در ایتالیا، وُیتک با توانایی خارقالعادهاش جعبههای سنگین گلوله توپ و مهمات را از کامیونها به محل استقرار توپخانه منتقل میکرد. این کار نهتنها سرعت عملیات را افزایش میداد، بلکه نشان میداد او عملاً مانند یک سرباز واقعی در میدان جنگ حضور دارد. قدرت بدنی وُیتک به حدی بود که در جابهجایی صندوقها و تجهیزات سنگین نیز نقش مهمی ایفا میکرد و بارها را روی دو پا بلند میکرد.
حضور او در میان نیروها بهطور طبیعی باعث افزایش روحیه سربازان میشد؛ آنها وُیتک را نه بهعنوان یک حیوان، بلکه بهعنوان یکی از اعضای رسمی گروهان پذیرفته بودند. حتی رفتارهایی مانند ایستادن در کنار سربازان و تقلید احترام نظامی، جایگاه او را بیش از پیش در میان نیروها تثبیت کرد و او را به چهرهای محبوب و الهامبخش بدل ساخت.
محبوبیت وُیتک به حدی رسید که فرماندهی ارتش تصویر خرسی حامل گلوله توپ را بهعنوان نشان رسمی گروهان ۲۲ انتخاب کرد. این اقدام او را از یک همراه ساده به نماد نظامی ارتقا داد و نامش را در تاریخ ثبت کرد. پس از پایان جنگ، وُیتک همراه سربازان به اسکاتلند منتقل شد و مدتی در روستای هوتون زندگی کرد.
بعدها ویتک به باغوحش ادینبرو برده شد، جایی که تا سال ۱۹۶۳ زندگی کرد و همانجا درگذشت. یاد و خاطره این خرس سرباز همچنان زنده مانده است و تندیسهای ساختهشده در اسکاتلند و لهستان، خدمات و قدرت او در جنگ جهانی دوم را به نسلهای بعدی یادآوری میکنند.
source
کلاس یوس